Een Louisa en een tas

A-lijntjes. Stijlvol in al zijn eenvoud en het flatteert zowat elk kind. Niet moeilijk dat de Louisa jurk in korte tijd zo wat hét iconisch patroontje werd van Compagnie M. Nog iconischer is de grote buidelzak vooraan. 

Het is die buidelzak die mijn grijze hersenmassa in gang zette toen de tweede Compagnie M-wedstrijd werd aangekondigd. Ik was niet van plan deel te nemen - iets met tijd tekort en een ellenlange to-do-lijst - maar het is de schuld van die derde categorie, die patternhack. Dat gaf even kortsluiting. Een hack, dat is 'thinking out of the box', dat is creatief omgaan met iets bestaand om tot iets heel anders te komen.  

Ik begon met een vereenvoudigde Louisa-jurk. Daarvoor liet ik me inspireren door een jurkje van Aymara.

Ik verknipte het patroondeel voor de voering in drie om zo te kunnen colorblocken én om verborgen zakjes te kunnen toevoegen.

De kleuren hield ik basic en zacht, dat staat mijn oudste zo mooi. De stof is superzachte stretchfluweel van bij Pieke Wieke.

Omdat ik geen storende stiklijnen wilde zoomde ik mouwen en onderkant om met de hand.

*ik zou haar kunnen opeten*

Maar euh, ik hoor het u bijna denken, een simpel verknipt A-lijntje, dat is nu niet zo heel erg 'out of the box', juist? En misschien vraagt u zich ook nog af waar die iconische buidelzak dan wel bleef? Wel, met die buidelzak permitteerde ik me een ferme dosis freewheelen. In plaats van een grote zak in de jurk maakte ik een zak bij de jurk. Of juister, een jurk bij de zak.

Nepleer, een flap uit roze stretchfluweel, verborgen magneetsluitingen, ijsblauwe knopen die ik ooit eens toegestuurd kreeg uit haar voorraad en een gerecycleerd riempje. Enter de Louisa-tas. Voor de verhoudingen baseerde ik me op de allerkleinste jurkmaat.

. 

Eenvoudig.  Meer hoeft een hack soms niet te zijn, toch?