Na het lezen van vorige blogpost weet u dat ik mijn hoofd brak over de "flappen" die de rits verstoppen. Ook al was het jasje af, het bleef door mijn hoofd spoken, als een onopgelost raadseltje. Daar word ik lichtelijk ongemakkelijk van. Maar op de fiets van mijn werk naar huis - wanneer ne mens niet veel beters te doen heeft - zag ik het licht - aha, ineens...

De trouwe volger zou bijna kunnen denken dat ik het naaien en de blog heb opgegeven. Niets is minder waar, maar na de voorbije snelle en geslaagde projectjes (en jullie leuke reacties) ging ik zowaar wat zweven (de kritische lezer mag dat gerust vervangen door "naast mijn schoenen lopen"). Ondertussen sta ik weer stevig met beide voeten...

Edit: for an english translation, please see here Misschien is het u al opgevallen, misschien ook niet, maar onze jongste spruit staat altijd met haarbandje op de foto, altijd (als u zich niet kan inhouden mag u gerust eens door de blog scrollen ;)).  Als u ons niet persoonlijk kent, heeft u zich misschien stiekem al eens afgevraagd wat ik daar zo...