Trouwe volgers hebben al lang door dat ik een deadline-werker ben. Ik presteer vooral onder druk of te wel, chronisch uitstelgedrag is mij niet vreemd. Dat er de komende maanden drie huwelijken op het programma staan, is mij al lang bekend. En dat ik daarvoor minstens één nieuw kleedje wou naaien stond ook al wekenlang vast. Patroon en stof kocht ik ruim 3 weken voor het eerste huwelijk aan. Pluim voor mezelf. 

Maar dan, dan begint het getwijfel. Past de stof wel bij het patroon? Zou ik toch nog andere stof kopen, of beter een ander patroon? Uiteindelijk bleef de stof en werd het een ander patroon. Eentje dat al bijna een jaar ik mijn kast ligt dan nog wel. A perfect match, vind ik. De stof kocht ik bij Ella & Basiel, en is van Camelot (Nightfall Polkadot Gold). Lekker bling bling, dat goud. Het patroon is de Lonsdale dress van Sewaholic. 

Sinds mijn vorige Cambie ben ik zwaar fan van peer-loving Tasia, en dat is er met dit kleedje niet minder op geworden. Ik had wel meer aanpaswerk. Tot 2 maal toe tornde ik de boel helemaal los. Want denk nu niet, een peer is een peer! Ha nee, ik ben duidelijk geen Conference, maar wel een Doyenne du Comice. Hoort u het nu in Keulen donderen, geen nood, het komt er simpelweg op neer dat ik nog meer uit verhouding ben dan de 'standaard' peer. Ik knipte maat 8, onderaan perfect, maar het lijfje moest ik bovenaan uiteindelijk nog zeker 6 cm versmallen - met halterkleedjes kan er namelijk relatief weinig gefoefeld worden in de bustezone, als u begrijpt wat ik bedoel - en ik verkortte het ook met 1 cm.  Maar it was totally worth it!

Achteraan heeft het originele patroon een striksluiting. Die strik, die liet ik laten vallen. Stof te kort (ik kocht immers slechts 2,75m stof, nodig voor het patroon dat ik oorspronkelijk in gedachten had, maar deze Lonsdale vroeg om 4 yards (3,7m) - besparen waar je besparen kan dus, zo maakte ik ook geen zakken), maar ook niet erg praktisch om zelf je kleed aan te trekken en bovendien iets te 'bruidsmeisjes-achtig' naar mijn goesting.

Mijn zus was fotograaf van dienst. Een beetje zotdoenerij was wel aan de orde.

Donderdagavond, 23.30u. De deadline naderde met rasse schreden. Maar, een beetje geroutineerde deadlinewerker houdt dan het hoofd cool en werkt gestaag verder. Want ah ja, daar kwam project nr. 2 nog om de hoek loeren. Dinsdagavond zie ik op de facebookpagina van Bellelien nepleder opduiken. Goud! Zwart! Tasje! De puzzelstukjes vielen op zijn plaats. In mijn hoofd althans. Een beetje over en 't weer mailen met Kathleen van Bellelien (want de stof stond nog niet online), en jawel, het nepleder werd donderdagmorgen netjes door manlief in ontvangst genomen. Wat een service! 

Het nepleder zelf is heerlijk om mee te werken, soepel en toch stevig. Ik maakte er een Tilly I uit uit 'Mijn Tas'. Het was vroeg in de nacht, en dan durf ik al eens over cruciale informatie heen te lezen. Zoals dat het patroon minder geschikt is voor canvas (of bij uitbreiding dikke stoffen als nepleder). Ik weet nu waarom. Keren was geen lachertje. Maar hé, het is gelukt! Volgende keer zou ik de hoeken wel wat meer afronden, want die mooi uitduwen is bij dikkere stof niet evident. Het keergat dichtte ik trouwens met textiellijm. Kwestie van het (nep)leder niet te doen scheuren - ja, dat was één van mijn heldere momenten die nacht.

Donderdagnacht 1u. Af. Sjoew. Kleed en tasje. Vrijdag werd er gefeest, big time!