Brandhout

Normaal begin ik met een verhaaltje, en toon dan de foto's. Maar nu dacht ik, weet je, ik doe het eens andersom. Kan u zelf oordelen. Misschien denkt u 'niet mis', of wie weet wel 'schoon' of zelfs 'héél schoon'. Dat dacht ik zelf eigenlijk ook, toen in de nachtelijke uurtjes deze merry-go-rounds (Homemade mini couture) net op tijd vanonder mijn naaimachine rolden. Ik had het namelijk in mijn hoofd gekregen dat de petekindjes bij hun nieuwjaarsbrief zelfgemaakt moois verdienden. Onder die petekindjes twee stoere 3-jarigen. Niet echt hemdjesmannen, maar een beetje gekleed, daar zeggen de mama's geen nee tegen. Zo'n hemd met een kap. Dat is een ideaal compromis.

De stoffencombinaties vond ik ook niet slecht gevonden. Vosjes van Robert Kaufman (Koning Uil, lang geleden) met een streepje oranje cotton+steel en Soft Cactus (gewonnen bij Babarum) met een streepje Wasabi bleu van Petit Pan.

U voelt het wellicht al aan uw theewater, er komt een dikke vette maar. Want waar staat anders dat brandhout voor in de titel? Wel hiervoor: dat patroon, werkelijk, smijt het in de vuilbak. Gooi het bij de kerstboom en verbrand het ritueel. Dat deed ik tenminste. En nee, welgeïnformeerde lezer, dan heb ik het niet over de originele versie zoals die in het boek verscheen. Nee, ik heb het over de verbeterde versie die u met paswoord en al van de website van Lannoo kan downloaden. Dat patroon waarvan je denkt 'ik laat me niet vangen, ik zit safe'.  

Het plakken ging al niet van een leien dakje, met stippellijnen waarvan de ervaren PDF-patroonplakker verwacht dat die op elkaar moeten. Maar als je dat doet, lopen de patroonlijnen nergens vloeiend door. Dus puzzelen is de boodschap. Eigenlijk was dat het eerste alarmbelletje. Toen de patroondelen eenmaal geknipt waren (meteen in tweevoud dus, maat 4 jaar voor de 3 jarigen), merkte ik op dat de schoudernaden van voor - en achterpand zo'n 2 cm bleken te verschillen. Alarmbelletje nummer 2, dat ik toen nog negeerde. Toen mijn mooi geknipte doorlopende print helemaal niet doorlopend bleek te zijn bij het ineenzetten, en de halslijn van de kap ook met geen mogelijkheid doorliep tot aan de knopenpat begon dat belletje luider te weerklinken. Hier klopt iets niet. Maar kom, dan zit dat hemd al half in elkaar, dus ik deed van de foefelare en liet de doorlopende print voor wat die was. 

Toen de hemdjes tot slot in elkaar staken vond ik de kap precies wel klein uitvallen. Ik liet mijn eigen iets groter uitgevallen 3-jarige 's morgens passen en mijn vrees werd werkelijkheid. Die kap kon met geen mogelijkheid over het hoofd. En het hemd, alsook de mouwen waren voor Janne te kort. Nu heb ik met het naaiboek waarvan sprake de (ok, beperkte) ervaring dat de patronen eerder ruim zitten, dus ik dacht goed te zitten met de maat 4 jaar. 

Er knapte iets toen. Echt waar, ik heb nog niet veel traantjes gelaten in mijn naaiavontuur. Maar toen wel. Dat ik er letterlijk slaap voor had gelaten, zat daar waarschijnlijk ook voor iets tussen. Nadat ik was uitgeweend en -gevloekt pakte ik mezelf op en gaf mezelf een sjot onder mijn gat. Bij één hemdje tornde ik de kap weer los en zette er nog een strook tussen. In een poging de kap te vergroten en in één beweging die kap wél op de knopenpat te laten aansluiten. Dat is de vosjesversie geworden. De kap is nog te klein maar valt wel mooier open. De andere liet ik voor wat het was. Tenslotte kon het goed zijn dat beide kaphemden de vuilnisbak in konden.

Ik koesterde nog wel een mini sprankeltje hoop. Beide jongens zijn toch nog kleiner dan Janne, dus wie weet zou het hemd nog wel aankunnen? Met de kap als sierelement dan? Toen na de nieuwjaarsbrieven het moment van de waarheid aanbrak, brak het koudzweet mij uit.

Maar kijk, ze zijn nog draagbaar gebleken. Voor Alex (het vosjeshemd - foto's genomen in het donker) echt wel aan de zeer nipte kant. Voor kleine Mats (hertenhemd) op de kap na perfect. 

Ik bedacht me deze week dat er op mijn blog toch wel veel verhaaltjes staan over hoe het fout loopt. En dat ik mezelf eigenlijk een dikke zaag begin te vinden. En ik hou eigenlijk helemaal niet van zagen. En nu doe ik het weer, in exponentiële mate dan nog wel. Maar laten we eindigen met een positieve noot. Zijn ze niet om op te eten, die stoere jongens?