Dikke duimen

Het was in de aanloop naar Pasen dat mijn jongste aankwam met een vreemd verzoek. 'Mama, ik wil gaten in mijn handen'. Euh...

Even flitste door mijn hoofd dat ze bij die Jezus-aan-het-kruis-verhalen bij 3-jarigen nu ook weer niet moeten overdrijven met details - dat was dan nadat ik een kort moment van grootheidswaanzin (als in 'oh god, mijn kind moet de nieuwe messias zijn') - de kop in drukte. Een beetje gericht doorvragen later kwamen we echter van 'gaten in handen', over 'gaten in duimen' tot 'duimgaten'. 

Of te wel, het kind wenste gewoon een trui met gaten waar ze haar duimen door kon steken. Back in my comfortzone. Uit pure opluchting, beloofde ik er snel werk van te maken, en maakte een mentale nota. To-do vóór de zomer - ok, die snel is voor interpretatie vatbaar, obviously.

Helaas voor dochterlief was zelfs die 'snel' een schromelijke onderschatting. Pasen passeerde, de zomer kwam en ging, de herfst deed zijn intrede en zelfs de winter kondigde zich, zij het voorlopig puur op papier, aan. Maar deze week kwam het er eindelijk van! Eén en ander heeft te maken met een last-minute kerstcadeautjes-bandwerkje. Het werd er dus eentje in een reeks, maar dat kan het kind worst wezen. Want ze heeft eindelijk een trui mét duimgaten. Halleluja!

Ik werkte een restje sweaterstof op van dit project. Het patroon is de Omni Tempore van Sofilantjes. De overslag aan de kap maakt dat je er zo lekker in kan wegkruipen. Het patroon is wat mij betreft eerder aan de ruime kant, want ik maakte voor Janne de 110 (terwijl ze confectiemaat 116-122 draagt) en die is zelfs eerder breed. Om haar nog een beetje groeimarge te geven, overdreef ik een beetje met de lengte van de heup- en mouwboorden. 

Omdat ik geen zin had in een opgestikte zak, maar het comfy-gehalte niet onderuit wou halen door geen zakken toe te voegen verknipte ik het voorpand en voegde verborgen zakken toe. Een kleine ingreep, maar zo gewaardeerd.

Janne woont in haar kaptrui. Kerst of niet, een bloem in het haar, en de foutste prinsessenschoentjes ever en het kind acht zich feestklaar.

Ach, zo lang ze haar moeder maar dikke duimen blijft geven is het mij allemaal eender.