Mijn 'greige' cardigan

Een tijdelijke blogstilte, hier op dit plekje wereldwijde web. Helaas, ik had het graag anders gezien. Een kleine aanvaring met de grond is daarvoor verantwoordelijk. Resultaat van die aanvaring is immers een, weliswaar prachtig kleurtje (*grijns*), onbuigzaam materiaal rond mijn arm. Vier volle weken al, en nog minstens één week te gaan - niet dat we aftellen of zo. 

Nu naaien even on hold staat, heb ik plots een zee van tijd te doden. Ik deed mijn best deze te vullen met psychosociaal verantwoorde TV-reeksen, maar toen ik na een avondje Temptation *wink* ook nog zoiets als 'Adam zoekt Eva' onderging, had ik het helemaal gehad. 

Afleiding, dat was dringend aan de orde. En toen zag ik vanuit mijn ooghoeken mijn brei lonken, waar ik nog net een halve mouw van moest afwerken. Die brei startte ik 'nog maar' 11 maanden geleden op, op een heerlijk naaiweekend waar ik de pedaal van mijn naaimachine vergat. Een klein bezoekje aan de lokale Zeeman later, zat ik daar in de zetel met 'greige' (de kleur houdt het midden tussen grijs en beige) wol, een stel priemen en wat brei-grage companen. Toch al in de 'vergeet-modus' besloot ik lustig verder te improviseren. Met wol van 10 euro voor 10 bollen (ik zeg maar iets, weet ik veel wat dat kostte, dat was 11 maanden geleden é mensen) kan je je zoiets wel permitteren. 

Mijn brei-ervaring beperkt zich tot wat rechts en averechts, opzetten, meerderen en minderen en weer afzetten, dat lukt ook nog net en meer kwam er ook niet aan te pas. Nee, ook geen patroon. Gewoon op 't zicht. Dat mijn zicht bij het bepalen van de gewenste lengte van de voorpanden achteraf gezien wat weg had van een dronkeman, dat moet ik er helaas bij nemen. Aftrekken is géén optie.

U vraagt zich misschien af hoe dat dan in zijn werk gaat, breien met één mobiele arm. Terecht ook, want echt vlot werkt dat nu niet. Maar ik ben al een tijdlang afgestapt van gewone rechte priemen, en dus ook van pogingen die onder mijn dichtgenepen oksels te manoeuvreren. Gewoon over en weer op een rondbreinaald werkt prima, is veel relaxter én bovendien een pak socialer. Niks geprik in de ogen van je minderjarige zetel-buur, en ook op het openbaar vervoer neem je slechts minimale ruimte in. 

Het ineenzetten, dat is toch echt het spannendste aspect aan heel het improviserend brei-gebeuren. Gaan die afzonderlijke delen wel iets draagbaars opleveren? Wel, niks wow, en absoluut niet perfect. Maar aftrekken is géén optie (of zei ik dat al ;)) en dragen zal ik de vest doen. Al is het maar omdat mijn kleerkast weinig huisvest dat gemakkelijk over een gips past. Ha!