Disclosure: Aan mij is geen modeleer-talent verloren gegaan. Mijn respect voor topmodellen en iedereen die kleding showt alsof het niets is, is met het opstarten van deze blog en een kleine portie selfish-sewing zienderogen gestegen. Bewijsmateriaal te over, want lieve mensen, de foto's die u hier ziet zijn de *beste* foto's uit take 2. Just saying.

Deze Linden (Grainline studio) lag al geknipt klaar van toen ik deze mini-sweater in elkaar stak. Werkelijk waar elke vierkante centimeter uit de stof werd benut. Ik kan u, bij wijze van tip als u gaat twinnen wel meegeven dat eerst een mini sweater knippen, en dan de maxi misschien niet zo'n strak plan is. Getuige daarvan de boord onderaan die ik er niet meer in één stuk, noch met de streepjes in dezelfde richting uit kreeg. Maar laat ons nu vooral even doen alsof dit speels detail helemaal de bedoeling was, afgesproken?

De sweater steekt nu alweer een paar weken in elkaar ook, maar geraakte niet geblogd omdat er nog iets ontbreekt. Ik ben tegenwoordiger all into streepjes, getuige daarvan dat ook het t-shirt onder de sweater euh, gestreept is. Maar gestreept is ook maar gestreept, en kan best wat extra pit gebruiken. Dus zat ik in mijn hoofd met een strategisch geplaatste portie bling, zo ergens ter hoogte van mijn borsten. Gouden flex leek me ideaal. Ik contacteerde Kim van Tekstballon al, en het uitsnijden van die quote, dat was alvast geregeld.

Mijn gezichtsuitdrukking hierboven sluit eigenlijk mooi aan bij mijn humeur na uren pinteresten ;) Toch niet zo slecht geposeerd, ha.

Toen bedacht ik me dat ik op vele blogs en instagram-accounts die ik volg regelmatig toffe quotes zie passeren, getoverd uit cameo's, scan 'n cuts, handlettering en meer van dat. Onder jullie zijn er dus ongetwijfeld lezers met een creatief brein vol mooie gevatte woorden. Mag ik bij deze jullie hulp inroepen? 

Welke quote, welk woord, welke afbeelding zien jullie op mijn streepjestrui? Als ik dan veeleisend mag zijn, liefst met lettertype erbij, of afbeelding in bijlage ;). Alvast hartelijk dank! ;)

De man en ik, wij zijn een goed team. Niet in het minst omdat hij me op onzekere momenten, in tijden waarin de twijfel toeslaat, bijstaat, als een  rots in de branding. Dat geldt in Grote beslissingen maar evenzeer wanneer het gaat over Kleine beslissingen, als daar zijn Vestimentaire Keuzes. Met vragen als 'Is mijn gat niet te dik in deze rok?' gaat hij zelden de mist in.

Maar soms, zo heel af en toe, laat hij een steek vallen. Zoals die avond, twee weken geleden, toen hij thuiskwam van een avondje stappen en geen, ik herhaal géén, opmerking maakte over mijn allernieuwste vers van onder het naaimachine gerolde Linden sweater. Het was laat, en ik was al in slaapmodus dus ik gaf hem het voordeel van de twijfel. De volgende ochtend, bij daglicht, volgde - en ik herhaal woordelijk, de passende intonatie mag u erbij denken - 'Is dat nu een nieuwe trui?' De lichaamstaal liet niet veel aan de verbeelding over. Hij was geen fan. Whatsoever.

Jammer voor hem, maar ik ben dat wel, en een horde instagram-volgers ook, zo bleek. Dus deze blijft in de herfstgarderobe. Punt.

Ik luisde het laatste restje van de scuba-bloemenstof enkele maanden geleden al af bij Lies, met een heel ander plan in gedachten, maar plannen zijn er om aan te passen. Toch als die in mijn kraam passen. Het patroon is de Linden Sweatshirt van Grainline Studio, die ik al eens maakte in de cropped versie. Terecht een vaak geblogde en geloofde sweater, wat mij betreft.

De vent maakte het trouwens goed door de sweater tenminste liefdevol vanuit alle hoeken te fotograferen. En daarna tussen neus en lippen door te fluisteren dat ik er goed uitzag, die dag. Topteam, wij. 

Eerlijk is eerlijk, toen Marte vroeg om deel te nemen aan haar Nina (broek)rok blogtoer heb ik getwijfeld, serieus getwijfeld. Nochtans testte ik al eerder de basis A-lijn rok, en die werd goed bevonden, dus daar lag het niet aan. Het was gewoon, ja, u weet wel, een broekrok.

Ik moet zeggen, ik heb zelf niet in het minste traumatische herinneringen aan het moeten dragen van een broekrok in mijn kinderjaren, integendeel. Als kwajongen in hart en nieren droeg ik niet liever. De luchtigheid van een rok, met de bewegingsvrijheid van een broek, ideaal ravotmateriaal en van styling of esthetiek lag ik al helemaal niet wakker - noch mijn moeder trouwens, helaas soms. Maar 25 jaar later moet ik toch erkennen dat ik iets gevoeliger ben geworden voor dat soort overwegingen.

Dus toen ik het idee van een broekrok aan een aantal mensen voorlegde waren er allerlei soorten reacties gaande van negatief (o.a. van die mensen die wél een trauma opliepen in hun jeugd) tot eerder gereserveerd en afwachtend, maar geen één wiens oogjes meteen begonnen te blinken. Pro-broekrok-vrouwen zijn blijkbaar een zeldzaamheid dus toen al wist ik, dit wordt een serieuze uitdaging. En toch zei ik ja.

To be completely honest, when Marte asked me to take part in her Nina skirt/culottes patterntour I hesitated. Even though I was in her tester pool for the basic a-line skirt, and I found it to fit perfectly, I still hesitated. Because, well, you know, we are talking culottes.

Unlike some of my friends, I don't have any childhood trauma's when it comes to having to wear culottes. On the contrary, I loved culottes, because they gave me the freedom to move as well as the airiness of a skirt. Fashion nor aesthetics were really any of my concerns, nor my mothers for that matter, allas sometimes. But now, 25 years later, I seem to have grown more sensitive to such matters.

So when I confronted some of my friends with the idea to sew up a pair of culottes, their reacted in all sorts of ways, ranging from pure negative (some of those people were actually traumatised in their youth ;)) to reserved or neutral, but none of them had little twinkles in their eyes of pleasurable anticipation. At that point I realised that sewing up a pair of culottes that would make them change their minds would be a challenge. And still I said yes.

Want was er nu het ergste dat er kon gebeuren? Dat ik een exemplaar maakte dat enkel geschikt was om onkruid te wieden in de tuin (puur hypothetisch, remember, want daar doe ik niet aan)? En dat ik mezelf onderweg eventjes heel belachelijk maakte op 'tinternet'? Ach ja, deze blog is mijn klein plekje op het web, daar doe ik op wat ik wil, en geen kat die daar morgen nog van wakker ligt, toch? En ik bedacht mij ook nog dat het tegenwoordig helemaal 'in' is om in pyjamabroek (mijn woord voor al die sunny pants, ofte, losse broeken met drukke prints) op straat te komen met als excuus dat ze toch zó heerlijk zitten. Awel, u heeft gelijk, ik testte het ook al uit, maar ik geef u op een blaadje dat we daar binnen 10 jaar een minstens even grove stijlflater inzien, als dat we nu zien in de broekrok van de jaren '80-'90. Om maar te zeggen, alles is relatief.

Ik zei dus ja, en weet u, ik heb daar nog geen moment spijt van gehad!

Ik hou wel van een uitdaging. Het pusht de creatieve grenzen. Ik dacht nog nooit zó lang na over 'de look'. Over welke kant ik juist op wilde. Want voor je het weet verzeil je in de stoffige kelder van de die-hard feministen uit de jaren '60, of in het circus. Ik wilde géén broekrok die eruit ziet als een rok, maar eentje met een eigen imago. Inspiratie vond ik in de lookbooks van enkele trendy merken en winkelketens. Want ja, lieve mensen, culottes maken een comeback, hou u vast! Mijn zus, fotografe en styliste van dienst deed een flinke duit in het zakje. Heerlijk om zo samen over een 'project' te brainstormen en elkaar te begrijpen met weinig woorden - dank je Ellen!

Ik koos voor een minimalistische, 'comfy chique' versie. De stof is een zwarte piqué van bij Liesellove , wat mij betreft een ideale stof qua gewicht en uitzicht voor dit project. De broekrok werkte ik af met steekzakken, afgebiesd met nepleer.

Because really, what was the worst thing that could happen? That I'd end up with a pair only fit to work in the garden? And that meanwhile, I would make a bit of a fool out of myself on this blog? No one will really give a s* tomorrow, will they? So I said yes, and I do not regret it at all!

I do like a challenge, once in a while because it pushes your creative boundaries. I never have given 'the look' I was after so much thought as I did now. just because the total package for me was the key for not ending up with culottes straight from the die-hard feminists in the '60 's, or the circus. I found inspiration in the lookbooks of several designers and trendy shops. Yes, that's right, culottes are making a comeback, mark my words! My sister was my assistent-styliste and photographer, and we had so much fun brainstorming on this project!

I've chosen to make a minimalistic, comfy chic version. The fabric is a lovely black piqué, which in my opinion has the ideal weight and look for this project. I added diagonal pockets to the culottes, which I finished with faux leather biais binding.

En ik voegde, net zoals anderen voor mij, riemlusjes toe. Want zoals elke peer weet (of zou moeten weten), een riempje in de taille leidt de aandacht af van de verhoudingsgewijs brede heupen en zware bovenbenen. De broekrok wilde ik bewust hóóg in de taille, dus ik deed nog een halve cm bij de tailleband.

Just like others, I also added belt loops. Because as every pear shaped woman knows (or should know), a small belt in the waist distracts the attention from the relatively oversized hips and upper thighs. I heightened the waistband with 0.5 cm, because I really wanted it to sit very high in the waist. 

Nina is een A-lijn model, die normaal bedoeld is om net op of boven de knie te vallen, maar qua lengte zag ik het een pak langer, dus deed ik er nog 13 cm bij onderaan. Het idee was namelijk om de illusie te creëren van ellenlange benen. Om super uitlopende (clowns)pijpen te vermijden, tekende ik de zijnaden vanaf de heup minder schuin om zo bij de originele breedte 13 cm lager uit te komen. Qua maat gaf de maattabel een S aan, maar omdat ik de broekrok zo hoog wilde dragen versmalde ik uiteindelijk bovenaan tot bijna een XS (waar gaan we dat schrijven?). Mijn zus gaf de ultieme stylingtip door de ingestreken plooi voor- en achteraan.

Qua naaigemak, niks dan lof. Uitgebreide en duidelijke handleiding, zoals we van Compagnie M gewoon zijn. Het patroon voorziet ook in opties allerhande, dus wie graag 'all the way' gaat kan zijn hartje ophalen. En qua draagcomfort, daar kan ik uren lyrisch over doorgaan. Maar in plaats daarvan toon ik u gewoon massa's foto's. Mijn zus en ik draafden namelijk een beetje door en ik wisselde meermaals van kledij tijdens de fotoshoot - De titel van de blogpost had ook kunnen zijn: 1 broekrok, 4 looks.

Look 1: Nina gecombineerd met een 'cropped' Linden Sweatshirt van Grainline Studio. Niks dan lof ook over dat patroon! Ik hou wel van drie kwart mouwen en dus knipte ik ze van lengte ergens tussen view A en B in. De stof voor die sweater is van Nosh, helaas ondertussen uitverkocht want het is sweaterstof van een prachtkwaliteit. Nosh <3.