Gebloemde Linden

De man en ik, wij zijn een goed team. Niet in het minst omdat hij me op onzekere momenten, in tijden waarin de twijfel toeslaat, bijstaat, als een  rots in de branding. Dat geldt in Grote beslissingen maar evenzeer wanneer het gaat over Kleine beslissingen, als daar zijn Vestimentaire Keuzes. Met vragen als 'Is mijn gat niet te dik in deze rok?' gaat hij zelden de mist in.

Maar soms, zo heel af en toe, laat hij een steek vallen. Zoals die avond, twee weken geleden, toen hij thuiskwam van een avondje stappen en geen, ik herhaal géén, opmerking maakte over mijn allernieuwste vers van onder het naaimachine gerolde Linden sweater. Het was laat, en ik was al in slaapmodus dus ik gaf hem het voordeel van de twijfel. De volgende ochtend, bij daglicht, volgde - en ik herhaal woordelijk, de passende intonatie mag u erbij denken - 'Is dat nu een nieuwe trui?' De lichaamstaal liet niet veel aan de verbeelding over. Hij was geen fan. Whatsoever.

Jammer voor hem, maar ik ben dat wel, en een horde instagram-volgers ook, zo bleek. Dus deze blijft in de herfstgarderobe. Punt.

Ik luisde het laatste restje van de scuba-bloemenstof enkele maanden geleden al af bij Lies, met een heel ander plan in gedachten, maar plannen zijn er om aan te passen. Toch als die in mijn kraam passen. Het patroon is de Linden Sweatshirt van Grainline Studio, die ik al eens maakte in de cropped versie. Terecht een vaak geblogde en geloofde sweater, wat mij betreft.

De vent maakte het trouwens goed door de sweater tenminste liefdevol vanuit alle hoeken te fotograferen. En daarna tussen neus en lippen door te fluisteren dat ik er goed uitzag, die dag. Topteam, wij.