Kijk, er zijn trendsetters en er zijn volgers. Herders en schapen. Nu geloof ik graag zelf dat ik in de eerste categorie thuishoor. Geef toe, trendsetter zijn klinkt spannender dan volger zijn. Maar u had natuurlijk al van kilometers afstand gezien dat ik in feite gewoon een schaap ben. Mééééh. Allé, soms toch - ook niet overdrijven é, dat is niet goed voor mijn zelfbeeld.

Dus nadat half blogland aan het smocken ging, ging ik er ook aan. Had ik eerder moeten doen, minimum aan inspanning, maximum aan resultaat. Nadat Marleen  het vorige week in 5 minuutjes uitlegde, ging ik thuis meteen aan het testen. Maar wat een Lucy-jurkje (Compagnie M) voor Janne had moeten worden, bleek bij een pasbeurt toch een ietsie pietsie te kort - helemaal mijn eigen schuld maar laten we het daar verder maar niet over hebben, straks blijft er van mijn zelfbeeld helemaal niks meer over. 

Gelukkig hebben wij hier van alle maten en soorten klein grut in de familie, de Lucy werd dus meteen doorgespeeld aan nichtje Tess. En eerlijk, Tess staat er veel beter mee dan Janne ook, met dit stofje. Dat stofje scoorde ik op onze Eigengemerkte markt eind juni, bij An Buermans die de stoffen uit haar vorige collectie voor 2,5€ per meter van de hand deed. Ik moet er niet bij vertellen dat ik bij opening van de markt onze eigen stand al even in de steek liet om mijn slag te slaan zeker ;).

Er volgen er nog, smocksels, dat is zeker!

Enkele dagen terug werd er hier geruzied om een kleedje met ronde kraag van Name it van twee seizoenen geleden. Meters te klein voor Jolien inmiddels, maar ze weigerde dat zelf in te zien en het kleedje aan de jongere zus door te geven. Plots bedacht ik me dat er in Stof voor durf-het-zelvers een model stond met een soortgelijke ronde kraag. 

De naaimachine werd vanonder het stof gehaald - ik vreesde even voor roestvorming na 3 weken inactiviteit maar ze deed het zonder morren ;) - en dit zomerse topje is het resultaat. Ik maakte maatje 116 maar verlengde nog een 4-tal cm, de kraag maakte ik 1 cm minder breed (en verlengde het onderste deel dus 1 cm bovenaan) zodat ze iets minder ver op de schouders valt. En in plaats van de voorziene rimpeltjes, ging ik voor plooitjes. Kwestie van smaak allemaal.

Hoe mooi kunnen sommige woorden klinken? Zij daar vond 'poubelle' klinken als de mooiste chanson. Niet dat ik afbreuk wil doen aan de schoonheid van een vuilnisbak Eva, maar ik heb het zelf meer voor "Maëlle". Vrolijk, helder, chic, enfin, net zoals het gelijknamige nieuwe jasjespatroon van IeneMiene.

Jep, ik mocht het patroon ook testen. Blij als een kind was ik, weliswaar een tikkeltje ongerust over de deadline - we vertrekken binnen enkele uren namelijk op reis en mijn naaitempo komt bijlange na nog niet in de buurt van de hare. Maar goed, niet getreuzeld, ik toog aan het werk - af en toe beroep doende op hulplijnen Marleen en Annick om mijn ideeën bij af te toetsen.

Menigeen in mijn omgeving zal het beamen: ik moet zowat de meest kritische mens zijn in de wijde omgeving - een kapper vinden waar ik meer dan 1 keer op een rij naartoe ga, heeft me dan ook 18 jaar gekost. Een patroon testen, waarbij er van je verwacht wordt dat je het binnenste buiten keert, is kritische Mie dan ook op het lijf geschreven. Wat een tegenvaller seg, hoezeer ik ook mijn best deed, het kostte mij bijna meer tijd om een minpuntje te vinden dan het jasje in elkaar te steken*. Dat patroon, ik kan het niet anders zeggen, wat een pareltje!

Mijn opdracht: een tussenseizoensversie met plooien in maat 110. Nu bleek uit de matentabel dat maat 110 aan de kleine kant zou zijn voor de oudste en nog een pak te ruim voor de jongste, dus permitteerde ik mij de vrijheid om een zomerjasje in plaats van tussenseizoensversie te maken, en zowel aan de mouw als onderaan 1 cm extra toe te voegen. Perfect op maat voor Jolien, deze!

Uit mijn stoffenkast duikelde ik een jeans/gabardine-achtige stof op die ik kocht als alternatief voor de bloemenjackie voor de oudste die ik een paar maanden geleden maakte (Michael Miller, Tatami turquoise toen bij de Stoffenkamer). De stof haalde het toen niet bij mijn dochter, maar nu zag ik mijn kans schoon er toch nog een jasje uit te maken - zonder inspraak deze keer. Als contrast gebruikte ik een nepleren biesje aan de kraag en van die chique vintage-lookalike leren knopen (waar ik al een tijdlang een geschikt projectje voor zocht). Om toe te geven aan mijn recent ontloken strikjesdrang - wellicht aangestoken door Esther - werkte ik af met (nep)leren strikjes op de mouwboorden. De voering is een stof van Lotta Jansdotter (Sarsparilla Florine), waarvan ik eens een coupon kocht bij Julija's.