Grand'ourse in drievoud

donderdag 25 januari 2018

Ik lijd aan een vervelende aandoening, niets levensbedreigend, maar mogelijk wel levensverkortend. De officiële naam is mij niet bekend, maar het voornaamste symptoom is de chronische overschatting van de beschikbare tijd, of vanuit een ander perspectief maar het komt op hetzelfde neer, de chronische onderschatting van de tijd die veel 'to do's' in beslag nemen. Ondanks verwoede pogingen om die to do's terug te dringen, lijken die zich bovendien alleen maar op te stapelen.
Eén van die verwoede pogingen is mijn luidkeelse en veelvuldige verkondiging 'ik naai niet op bestelling'. Ja, sorry, echt. Als naaisels moetjes worden, dan passen ze bijna in de categorie 'retouches', en in die categorie wil je niet belanden. 

Dat wil niet zeggen dat ik niet naai voor een ander, verre van, maar dan moet het wel een beetje in mijn kraam passen. Babycadeautjes bijvoorbeeld is nog altijd een hele dankbare, dat móet niet, maar is plezant om te maken, schattig om naar te kijken en impassant hoef je geen geboortelijsten af te schuimen (waar tegen de tijd dat ik daaraan denk enkel nog maar grote dingen opstaan, en 1/5de luiertafel vind ik maar niks om te geven, of de laatste 2 slabbetjes, die kan ik dan ook nog wel zelf maken ;)). 
Dus toen ik door omstandigheden met dit schattige jasje aan kwam op het werk, werd dat uitgebreid  bewonderd door mijn allerliefste collega's. Ze kennen mijn credo - ik naai niet op bestelling - dus een expliciete vraag kwam er niet. Maar de juiste dosissen oh's en ah's misten hun effect niet. Voor ik het goed en wel besefte hoorde ik mezelf voorstellen er voor hun klein- en petekinderen te maken. Ja. In meervoud dus. Eén jongen, en een meisjestweeling. Twee-jarige peuters inmiddels. 

Ik ken mezelf al wel iets beter tegenwoordig, dus eind november wist ik al dat december niet haalbaar was (hoogdagen voor een webshop = laagdagen voor vrije tijd), en zo geschiedde. Eind januari werd de afgesproken deadline. Af en toe werd eens subtiel gepolst naar de stand van zaken, zodat ik mijn voorstel zeker niet zou vergeten. En kijk, we zijn 24 januari en de jasjes zijn al overhandigd aan de trotse groot/peetouder. Soms verbaas ik mezelf ;) Dat ik de rest van januari niet meer op mijn werk moet zijn was misschien een kleine stimulerende factor om het voorbije weekend voluit te gaan ;) 

Drie peuterjasjes naar het patroon van Ikatee (Grand'Ourse), allemaal met de schattige konijneoren. Ik twijfelde nog of een pandaprint in combinatie met konijneoren wel konden, maar ach, who's cares, ruimtevaarders met konijneoren zijn ook eerder bizar en daar zou ik dan niet over vallen.
De stofjes selecteerden we in samenspraak. Het is te zeggen, ik deed enkele voorstellen, en we eindigden bij 3x de panda print van Elvelyckan Design. Twee maal roze, met een andere voering voor de tweeling, één maal blauw voor de kleinzoon. U merkt terecht op dat er helemaal geen blauwe panda's te bespeuren zijn. Ik onderschatte namelijk licht hoeveel stof er juist in een jasje voor een tweejarige kruipt. Stof met directionele print dan nog. Een uur lang heb ik gepuzzeld en gevloekt, maar uiteindelijk heb ik mezelf vermand en een ander pareltje (jeanstricot van Lillestoff, PiekeWieke) uit mijn kast gevist. Achteraf gezien ben ik daar erg blij mee want de donkerblauwe ruimtevaartstof mét grote maanprint en subtiele bling is pérfect op maat van een tweejarige. Zeg nu zelf. Uit blauwe pandastof kreeg ik nog wel maatje 1 jaar geperst dus dat jasje is voor de volgende baby. 
Voor de knopen van de roze jasjes greep ik naar een dubbele rij drukknopen uit k-bas voorraad.
 Voor het blauwe jasje viste ik 2 houten knopen uit de kast en naaide verborgen drukknopen in.
Bij het overhandigen werd opnieuw de juiste hoeveelheid decibels afgevuurd. Mijn collega's weten hoe ze mijn chronische ziekte draagbaar kunnen maken. ;)






Rock it with Rocco

maandag 15 januari 2018

2018 wordt het jaar van de coole grieten. 
Van de zelfbewuste, sportieve jongedames. 
Van de rockchicks met de nodige attitude.
Van meisjes zoals jij, lieve dochter. 
 Euh, stoere dochter bedoel ik. 
Uiteraard.
Laat Sharon dat stijlgewijs nu helemaal begrepen hebben, met de lancering van Rocco. Jolien is 8. Jolien wil niet langer elke dag jurkjes dragen. Jolien wil bewegingsvrijheid. En dat krijgt ze.
Ik maakte een eerste testversie met stof uit de voorraadkast. Je weet wel, die tot aan de nok volgestouwde kast, voor als het oorlog wordt of zo. 😏 De grijze joggingstof is zo'n lekker dikke, en warme met teddy langs de binnenkant. Ideaal voor het soort guur weer op dagen als vandaag. Om lekker in weg te kruipen en op de bank te hangen, of eventjes de koude wind te trotseren. Ik maakte een 134 in normale breedte, maar kortte uiteindelijk nog 3 cm in. Het kind hangt al een tijdje zowat tussen een 128 en een 134 in. Lastige maat eigenlijk als het gaat om kleren. Geen kind, geen tiener, een grensgeval.
Op de zijkant freewheelde ik wat met keperband. Want grijs is toch ook maar grijs. Ivoor en bordeauxrood wisselen elkaar af. Dat was uiteraard nog het grootste klusje aan de hele sweatpants. 
Ik ging eerst heel de nestelringerij aan mij laten voorbij gaan, een rek in de taille en hop, goed genoeg toch? Maar de joggingstof was zooo dik dat een heupband uit die stof werkelijk geen gezicht was. Zwanger is iets wat je niét met een achtjarige wil associëren. Ik nam mijn toevlucht tot mijn voorraad boordstof. Iets beperkter, daar kom ik maar een halve oorlog mee toe. Of zo. En zat me daar nu toch niet de pérfecte grijze kleur tussen zeker!  Ha! Toen ik toch bezig was met tornen, vermande ik mezelf, deed dat kleine extra effortke, en stak toch maar zeilringen. Toevallig heb ik er hier wel wat in huis. Witte zeilringen, toch die finishing touch.
Ik stikte deze Rocco op Bernie, de jongste aanwinst op naaimachinegebied. Bernie, zoals de naam doet vermoeden eentje van dat zwitserse topmerk, moet nog wel een beetje wennen aan mijn naaistijl. Of ik aan de zijne. Gelijk je wil. Laat ons zeggen dat Bernie nog wat kuren heeft en dat het transport nog niet doet wat het moet doen. Jean-Marie (ja, de geroutineerdere Pfaff in dit huishouden) wacht momenteel op een nieuwe draad, dus dat er niet veel genaaid werd de voorbije maand heeft daar - onder andere - mee te maken. Maar ik leef op goede hoop en dat er in 2018 opnieuw (en hopelijk veel) genaaid zal worden staat buiten kijf. 




Latest Instagrams

© sisko by mieke. Design by FCD.