Mijn 6-jarige  jongedame heeft wel eens meer een uitgesproken mening. Zo kwam ze vorige week thuis, wierp één blik op het nieuwste naaisel van mamalief en sprak de legendarische woorden: 'mama, dat is kei lelijk'. 

Die dát refereert naar een lange vest die ik maakte met één van de nieuwste Bambiblauw-panelen. Het vossenpaneel, in sweaterstof stal meteen mijn hart. En lucky mie kreeg die in avant première toegestuurd, joehoe!

Even terug naar het verhaal. Kei lelijk dus. Nu kijk ik al niet meer op van dat soort uitspraken. Met deze 6-jarige is het zaak niet te panikeren, je ijzige kalmte te bewaren en een sluw plannetje te beramen. De dag erna deed ik opnieuw een poging. 'Ok Jolien, je vindt het dus spuuglelijk? Prima, dan draag je het één keer, laat mama's foto's nemen en hoeft het daarna nooit meer aan te doen'. Een aarzelende blik in mijn richting... 'ok dan. één keertje'. Na een poosje vervolgde ik... 'maar weet je, als je het dan toch nooit meer wil aandoen, het is ook jammer dat het dan maar in de kast ligt, weet je, dan geef ik het wel aan één van je vriendinnetjes, ok?'. De aarzeling neemt toe... 'mmm,maar mama, misschien wil ik het toch nog wel eens een keertje dragen'. 

Toen daags erna de nodige blogfoto's genomen waren, papa thuis kwam en overvloedig met complimenten strooide wilde het kind de outfit niet meer uit. Hopla, stand in de psychologische oorlogsvoering Jolien versus mama: 0-1. 

De Happy Nature 3-panelen zijn te koop in katoen, tricot én sweaterstof bij Bambiblauw. Go check!

Heel af en toe maakt mijn hart een sprongetje als ik mijn kind zie stralen in een outfit die ik zelf bijeen naaide. Dit keer maakte mijn hart een dubbel sprongetje, want ik naaide niet alleen het kleedje, maar ik breide ook de cardigan helemaal zelf ! Yay!

Laat ons het eerst even hebben over het kleedje. Het patroon, de Tinny van StraightGrain behoeft niet veel introductie. Maatje 6 jaar, versmald naar de 5 jaar zit perfect. 

Ik wilde niet veel extraatjes deze keer, dus de kraagjes liet ik links liggen en koos voor een rimpelrok uit éénmaal de stofbreedte. Het kleedje is volledig gevoerd, zo valt het rokdeel toch nog net iets voller, en wordt doorkijk vermeden. De kapmouwtjes werkte ik af met bruine paspel, voor een klein beetje extra punch. 

Het stofje, dat is a pièce unique. In de zomer van 2014 liet ik een stofje drukken bij Exprezzit*. De print is er eentje van Kobe Van Looveren, een bevriend en uitermate getalenteerd natuurfotograaf. Deze wilde eenden - vraag me geen details over soorten, leefomstandigheden, en andere gespecialiseerde weetjes - trokken meteen mijn aandacht. Het stofje kwam aan, werd af en toe gestreeld, en lag verder te wachten tot ik eindelijk durfde knippen. Met de goede voornemens van 2016 - work with what you have - kwam het er dan eindelijk van.

Eén van de triggers om de schaar te zetten in het stofje was wel dat ik, aangestoken door het breivirus dat zich in naailand verspreidt, in Veritas een paar bolletjes wol kocht in een kleurtje dat perfect matchte. Het is een bruin-aubergine kleurige wol, van het merk Zaffiro, met gouden en paarse glitter in verwerkt.

Ik haalde mijn beste rechts-averechts vanonder het stof en breide voor de eerste keer in 20 jaar een echt kledingstuk - en voor de aandachtige lezer, nee, ik ben geen jonkie van 20, maar in mijn puberjaren breide ik al eens een trui voor mezelf. Al was ik de enige die er ook een trui in herkende. Het patroon is de Bastia-cardigan uit Jules en Julie voor groot en klein van Julie Jaeken.

Dat breien ging verbazingwekkend vlot. Al zat ik wel strop bij de uitleg van het meerderen in de raglan-mouwen. Chinees is er niks tegen. Gelukkig wees Annick me op het verhelderend stukje tekst op de blog van Julija. Zo simpel kan het zijn. De mouwen vind ik persoonlijk wat breed uitvallen, ik hou wel van iets meer slim fit. En het vestje zelf verleng ik volgende keer misschien nog een tikkeltje. Maar kijk, dat zijn details.

Er is wel een grotere maar... het vestje pikt helaas. Dat wil zeggen dat Jolien het niet lang op haar bloot vel kan verdragen. Voortaan wordt het hier dus gecombineerd met broek/rokje en long-sleeve. Want een T-shirt met lange mouwen onder een kleedje met kapmouwen is een no-go wat mij betreft.

Hoe dan ook, mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik mijn dochter zo in de lens zie kijken...

 *bij het schrijven van deze post blijkt de url niet meer actief, zo jammer want de kwaliteit van de poplin is echt veel beter dan die van het meer bekende Amerikaanse Spoonflower. Dat heb je dan, als je zo lang achter de feiten aanloopt...

Wel ja, boys will be boys.

Ik ben een kalf. Wat zeg ik, ik ben een koe. Of nee, eigenlijk heb ik bij tijd en wijle meer weg van een schaap. Een schaap dat braaf de instructies opvolgt, een patroon overneemt en naait, zonder daar enige grijze hersencel aan op te offeren. Anders was het me natuurlijk wel opgevallen dat deze 86 onmogelijk écht een 86 kon zijn. Maar hé, ik ben al een tijde uit het kleine grut, en alles dat kleiner is dan maatje 110 schijnt me zowieso klein toe.

Ok - stop - rewind. Even een korte intro: een tijd geleden kreeg ik van Sylvia, aka mevrouw Lily en Woody, de vraag of ik haar nieuwe patroon niet eens wou uittesten. Ik maakte al eerder deze versie, en die beviel me erg, dus ik twijfelde geen seconde. Later bleek dat dit nieuwe patroontje een samenwerking was tussen Compagnie M en Lily en Woody. Dat gaf vonken en resulteerde in een toppatroontje: de Lila dress/jumpsuit!

In volle vertrouwen in de patroontekenkunsten van beide dames sloeg ik de testfase over en begon meteen op de valreep aan de definitieve blogversie. En dan kan het al eens gebeuren dat je karaktergewijs eerder aanleunt bij een boerderijdier dan bij een weldenkend hobbynaaister. Het 'probleem' werd pas duidelijk toen mijn model de jumpsuit de eerste paste. Té groot. De 86 was gewoon écht nog té groot voor de 2-jarige Willem. Nu maakte ik me nog niet direct zorgen: het was oudjaar, het passen ging letterlijk tussen de soep en de patatten - of eerlijker tussen de champagne en van die njammie dikmakende gratin dauphinois - door, Willem is aan de kleine kant, en ik had van horen zeggen dat het model 'baggy' was.

Dat er iets niet kon kloppen zag ik pas vanmorgen, toen Annick hier passeerde met haar kleine deugniet in een perfect passend maatje 80 van diezelfde lila jumpsuit. Zo'n verschil tussen slechts 2 maten?! Waar ging ik in de fout? Het blijft koffiedik kijken maar ik vermoed dat er bij het printen iets misging bij het schalen. Op de testversie van het patroon ontbrak een controlevierkantje, je weet wel, dat 2x2cm-ding dat je nameet om te zien of er niks misging bij het afdrukken. Normaal meet ik dat altijd na, maar omdat dat meestal klopt, heb ik de schaapachtige gewoonte te denken dat het deze keer ook wel zou kloppen. Not.

 Bewegingsvrijheid genoeg voor een kleine breakdance-act

Verluchtingsgaten 

Stof met driehoekjes: Lily balou bij Mon Depot

Effen stof: stockverkoop Strass
Patroon muts: zelfgetekend