Met de Cumberland backpack van Sew Sweetness was het niet anders. Wat me echt aanspreekt bij dit patroon is de professionele look en de afwerkingsgraad. Ik zag direct een massa mogelijke combinaties en afwerkingsvariaties. Het duurde dan nog wel bijna een half jaar eer ik eindelijk aan dat gedeelte van mijn to-do-lijst kwam. Oeps. 

De rugzak heeft een voorzakje met draaislot (of magneetsluiting) waarin iets klein kan. Dat zakje is, voor volwassen handen, meer voor de sier dan echt functioneel want de opening is vrij smal. Ik liet de voeringstof een klein beetje piepen. Tof effect vind ik dat. 

Het achterpand stikte ik helemaal door met een driehoekpatroon. Subtiele verwijzingen, I like. In plaats van één laag style vil tegen het achterpand knipte ik nog een extra laag, weliswaar zonder de naadwaarde en stikte deze mee door (en zo ook meteen vast aan het geheel). De ophanglus werd er eentje in waxed cotton, de tassenband heeft een bruine jeanslook en werkte ik onderaan af met riemklemmen. 

Het aan elkaar stikken van de binnen- en buitentas. Je kan kiezen om binnen- en buitentas afzonderlijk aan elkaar te stikken te maken en dan via een gat in de binnentas te keren, of je kan binnen- en buitentas aan elkaar stikken met slechte kanten op elkaar en dan met biais afwerken. Ik las in de handleiding dat de ontwerpster de laatste optie aanraadt, omdat de biaisafwerking een soort van 'skelet' geeft aan de rugzak en zo bijdraagt aan de stevigheid. Meer dan 'skelet' - mijn lugubere kant kwam even bovendrijven - had ik niet nodig om mij te overhalen de biaisafwerking toch maar een kans te geven. 

Nu moet ik de naaisters onder jullie niet uitleggen dat dat geen sinecure is. Ik bedoel, biais stikken rond (in het beste geval) twee lagen canvas en twee lagen style-vil, daar krijg ik alvast geen schoonheidsprijs voor. Ik koos na wat passen en meten met verschillende breedtes van biais over alle 'te vangen' laagjes uiteindelijk toch voor de extra brede nepleren versie. Uiteraard is zelfmaak biais even goed, maar soms wint gemak van perfectie.

Niet geweldig mooi gestikt dus, die biais, maar alles zit netjes binnenin verstopt, en dan ook nog eens met de lelijke kant tegen de voering, dus who cares? Hij staat er wel, mijn tas, en stevig ook! Ik had geen opvulling nodig om deze foto's te trekken.

Voor de zomervakantie maakte ik nog snel een tablethoes naar een gekend recept (Meneer-de-directeur uit Zo Geknipt!2) -  even tussendoor, ik hou niet zo van grootspraak, en ik ben ook echt geen snelle naaister, dus als ik zeg snel, dan bedoel ik ook snel. Een pak sneller in alle geval dan dat het geblogd geraakte. Meneer de directeur uit kurkleer regeert tegenwoordig samen met mevrouw de directrice uit kunstleer.

Het nieuwe metallic kunstleer was net geleverd, en lag wat naar mij te lonken. Ik 'moest' er nog mee aan de slag alvorens er even tussenuit te knijpen. Pas op, ik doe dat niet voor mij é, maar als testcase voor de k-bas klant #geendank ;).
Ik koos voor een combinatie van donkerblauw en koperen kunstleer, en stikte de twee sierlijnen met twee kleuren garen die allebei dicht aanleunen bij koper. Het verschil is klein en op foto amper zichtbaar, maar het geeft een leuke schakering.
Het koper paste bovendien wonderwel bij de prachtige signatuurstof die Olu van Manelprints voor K-Bas ontwierp. Manelprints staat voor SLOw design (social - low impact - original) en is met haar focus op duurzaamheid een evidente keuze toen we nadachten over een herkenbare k-bas stof die we kunnen gebruiken voor voorbeeldtassen, DIY-kits en andere wilde plannen. Die plannen die zijn er nog, maar ze staan even niet zo op de voorgrond.
Olu kweet zich uitstekend van haar taak, zeg nu zelf. Ze ging aan de slag met lijnen en driehoeken en kwam zo tot een aantal geweldige grafische prints waar we er enkele van weerhielden. Testen met verschillende soorten stoffen bracht ons tot een digitale print op een keperkatoen en een satijnkatoen (die komt later ook nog wel eens aan bod).
De stylus pen zocht ook nog een plekje, en daarvoor voorzag ik een reepje (glitter-)elastiek in de zijnaad. Handig toch?
Uit de vorige keer leerde ik dat het flapje met velcro gerust iets hoger mocht zijn en dus voegde in 0,5 cm toe aan de hoogte. In plaats van een sluiting met velcro plakte ik deze keer een paar dunne, sterke magneten tussen voering en buitenstof. Zo sluit de hoes 'onzichtbaar'. Een perfecte oplossing vind ik dit nog niet, want 2 lagen stevig kunstleer verminderen de aantrekkingskracht aanzienlijk. Ja het blijft dicht, maar je hebt duidelijk geen superkrachten nodig om aan je tablet te kunnen.
Maar ben ik blij met deze tablethoes? Wees maar zeker! Werken-in-k-bas-stijl noemen ze dat ;).