Vinktas

Dik 4 jaar geleden zaten we er voor het eerst, in de wachtkamer van de afdeling Neus-Keel-en-Oren in het UZA.  Met een kersvers boeleke in onze armen.  Onwetend dat we er de daaropvolgende jaren wekelijks zouden vertoeven. 

Die wetenschap volgde enkele uren later, toen de dokter na een serie van uitgebreide tests en zenuwslopende wachttijden  de gevreesde woorden sprak: 'het brein vertoont geen enkele reactie op de prikkels uit de tests', of in lekentaal: uw kind is doof. Maar lekentaal spreken ze niet, die dokters. 

Nadat de impact van die woorden ten volle tot ons doordrong, vervolgde de dokter met 'maar we kunnen haar helpen'. 'Wat? Hoe? Leert u ons gebarentaal dan?' Van cochleaire implantaten (CI's) had ik nog nooit gehoord, en heel eerlijk, ik hechtte ook niet zo veel geloof aan de miraculeuze resultaten. Bovendien was dat eerste jaar er ook één van veel onzekerheid. Wat zou het kind nog aan die CMV-infectie overhouden? Dat was afwachten, met een bang hartje.

Nog een resem tests, 2 operaties, periodieke CI-fittingen en 3 jaar wekelijkse audiologische revalidatie later stellen we het goed, heel goed. Janne ontwikkelt zich normaal, en die CI's, dat werkt dus écht. Janne hoort, en ze spreekt, en ze ratelt, en ze kwettert en ze snatert dat het een lieve lust is. Het klinkt als muziek in mijn oren. Ok, niet altijd, soms, zo heel af en toe mag ze wel zwijgen.

De wekelijkse revalidatie in het UZA wordt vanaf september wekelijkse logo in school. Yes. Gedaan met het trotseren van de verkeerschaos voor mama, gedaan met het missen van de schoolpoppenkast voor Janne. Ik kijk dus uit naar de nieuwe periode die aanbreekt, maar ben ook heel dankbaar voor wat het team van het centrum voor communicatiestoornissen voor ons gedaan heeft. En we nemen ook afscheid van de topaudiologe die zich wekelijks enthousiast en met volle overgave inzette om Janne, een koppige therapie-resistente tante, ertoe te verleiden haar toch na te zeggen. 

Zo'n topaudiologe verdient wel een cadeautje, nietwaar? Speciaal voor haar naaide ik mijn allereerste vinktas. Ik selecteerde zorgvuldig een stofje waarvan ik dacht dat ze haar wel zou kunnen bekoren. Het is een zalmroze-oranje stof van Villeroy & Boch, in feite een deco-stof die ik afgeprijsd tegenkwam bij stoffen.net. 

Hier en daar week ik af van het voorgeschreven recept. Ik voorzag een verzonken rits om de boel te kunnen sluiten. Daarvoor gebruikte ik de handleiding uit mijn tas, maar ik bedacht me pas achteraf dat ik beter methode 2 had geselecteerd, om tegemoet te komen aan de diepte van de tas. 

Het voorzakje dubbelde ik niet maar gebruikte de zelfkant als afboording. Om verlies van kostbaar materiaal te vermijden voorzag ik het voorzakje van een kamsnap.

 

Niet iedereen zal fan zijn van de stof, vermoed ik, maar ik flaneerde stiekem al eens voor de spiegel. Zal ik er nog zo eentje maken voor mezelf?