Pièce unique

Heel af en toe maakt mijn hart een sprongetje als ik mijn kind zie stralen in een outfit die ik zelf bijeen naaide. Dit keer maakte mijn hart een dubbel sprongetje, want ik naaide niet alleen het kleedje, maar ik breide ook de cardigan helemaal zelf ! Yay!

Laat ons het eerst even hebben over het kleedje. Het patroon, de Tinny van StraightGrain behoeft niet veel introductie. Maatje 6 jaar, versmald naar de 5 jaar zit perfect. 

Ik wilde niet veel extraatjes deze keer, dus de kraagjes liet ik links liggen en koos voor een rimpelrok uit éénmaal de stofbreedte. Het kleedje is volledig gevoerd, zo valt het rokdeel toch nog net iets voller, en wordt doorkijk vermeden. De kapmouwtjes werkte ik af met bruine paspel, voor een klein beetje extra punch. 

Het stofje, dat is a pièce unique. In de zomer van 2014 liet ik een stofje drukken bij Exprezzit*. De print is er eentje van Kobe Van Looveren, een bevriend en uitermate getalenteerd natuurfotograaf. Deze wilde eenden - vraag me geen details over soorten, leefomstandigheden, en andere gespecialiseerde weetjes - trokken meteen mijn aandacht. Het stofje kwam aan, werd af en toe gestreeld, en lag verder te wachten tot ik eindelijk durfde knippen. Met de goede voornemens van 2016 - work with what you have - kwam het er dan eindelijk van.

Eén van de triggers om de schaar te zetten in het stofje was wel dat ik, aangestoken door het breivirus dat zich in naailand verspreidt, in Veritas een paar bolletjes wol kocht in een kleurtje dat perfect matchte. Het is een bruin-aubergine kleurige wol, van het merk Zaffiro, met gouden en paarse glitter in verwerkt.

Ik haalde mijn beste rechts-averechts vanonder het stof en breide voor de eerste keer in 20 jaar een echt kledingstuk - en voor de aandachtige lezer, nee, ik ben geen jonkie van 20, maar in mijn puberjaren breide ik al eens een trui voor mezelf. Al was ik de enige die er ook een trui in herkende. Het patroon is de Bastia-cardigan uit Jules en Julie voor groot en klein van Julie Jaeken.

Dat breien ging verbazingwekkend vlot. Al zat ik wel strop bij de uitleg van het meerderen in de raglan-mouwen. Chinees is er niks tegen. Gelukkig wees Annick me op het verhelderend stukje tekst op de blog van Julija. Zo simpel kan het zijn. De mouwen vind ik persoonlijk wat breed uitvallen, ik hou wel van iets meer slim fit. En het vestje zelf verleng ik volgende keer misschien nog een tikkeltje. Maar kijk, dat zijn details.

Er is wel een grotere maar... het vestje pikt helaas. Dat wil zeggen dat Jolien het niet lang op haar bloot vel kan verdragen. Voortaan wordt het hier dus gecombineerd met broek/rokje en long-sleeve. Want een T-shirt met lange mouwen onder een kleedje met kapmouwen is een no-go wat mij betreft.

Hoe dan ook, mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik mijn dochter zo in de lens zie kijken...

 *bij het schrijven van deze post blijkt de url niet meer actief, zo jammer want de kwaliteit van de poplin is echt veel beter dan die van het meer bekende Amerikaanse Spoonflower. Dat heb je dan, als je zo lang achter de feiten aanloopt...