Prinsesjes

Enkele weken geleden - zo het weekend na de hectische lanceringsweek van k-bas en 3 dagen voor het einde van mijn loopbaanonderbreking - vertrok ik op "relaxerend" naai/vrouwenweekend. Lees: om kwart voor 6 smeet ik al mijn gerief bij elkaar om een kwartier later met gierende banden richting stille kempen te trekken. (Ok, de grens tussen waarheid en fictie durft al eens vervagen hier op de blog, maar u begrijpt ongetwijfeld the point: ik was totaal onvoorbereid). Al in de auto werd mij duidelijk dat ik de helft van mijn naaigerief vergeten was, als daar zijn, patronen, versteviging, ritsen, voeringstof,... Warhoofd? Ik? 

Zaterdagvoormiddag werd dus gevuld met een bezoek aan de plaatselijke Veritas voor alle vergeten spullen. En zoals het mij meestal vergaat kwam ik daar met meer buiten dan strikt noodzakelijk. Enter ivoorkleurige grofgeweven stof met een zilver-goud-draad door. What can I say. Ik zat nog in trouwkleed-modus - waarover later meer - en onze kinderen hadden nog niks om aan te doen (;))

De vage naaiplannen die ik had werden à la minute omgegooid, want flexibel is my middlename (haha). Wat wel duidelijk was, en u geeft me ongetwijfeld gelijk, is dat ik nood had aan een simpel project waar niet al te veel hersencellen voor aangesproken dienden te worden. Relax, take it easy. 

Daarom koos ik voor twee (op de maat na) identieke mouwloze Tinny jurkjes van Straightgrain. Twinning is winning, in mijn boek én dat van mijn dochters. Voor de rokdelen rimpelde ik alle stof die ik nog had. Dat is 2 x stofbreedte voor Jolien (2,80m) en iets minder voor Janne. Door de dikte van de stof is dat echt wel het maximum, en misschien had iets minder wel voor een meer soepele val gezorgd. Ik voerde de jurkjes volledig en liet me ook daar gaan met het rimpelen van 1 x de stofbreedte. Volume genoeg, zo veel is zeker.

Simpel dus, maar door de stofkeuze voelden de meisjes zich net prinsessen. Janne nam dat best letterlijk in haar styling, trouwens.