Daar komt de bruid...

Even kijken. Mijn laatste post dateert van... euh 30 juni. Oeps. Nu de hete zomer definitief ten einde is, en ik stilaan uit vakantiemodus sukkel (gemakshalve sluit ik me even aan bij de kalender van de universiteitsstudent) is het tijd om de blogdraad weer op te nemen voor dit stukje wereldwijde web een stille dood sterft.

Met ons huwelijk op het einde van de zomervakantie in het vooruitzicht was de zomer van 2018 er niet eentje die zonder slag, stoot of enige stress voorbij kabbelde. Niet dat ik miss planmatig werken ben en we dus een strak schema handhaafden. Of wellicht juist omdat ik niet miss planmatig werken ben en we geen strak schema hanteerden.

Het belangrijkste is, het kwam goed, ook zonder dat strakke schema. Het werd een dag met een gouden randje. En ook eentje met zelfgemaakte outfits! 

Die outfits verdienen wel een plaats in de archieven, toch? Dat dat even geduurd heeft, heeft te maken met ontbrekend fotomateriaal. Dat heb je dan als je zelf in the picture staat. Ondertussen hebben we super mooie foto's van de fotograaf (hansmaakteenfoto, geweldige aanrader!) maar de focus lag uiteraard meer op de sfeer dan op elk detail van de door mij genaaide kleren ;). Het beeldmateriaal is dus in die context te plaatsen.

Ergens in april ging ik met mijn zus op stap om een trouwkleed te scoren. Van bij de start was het plan dat ik mijn eigen outfit niet zou naaien (al was dat zowat de populairste vraag toen we wereldkundig maakten dat we trouwplannen hadden :)) want ik zou wel genoeg aan mijn hoofd hebben zonder dat erbij. Tja, dat plan werd afgevoerd na de eerste shopexpeditie. Na veel vijven en zessen (met veel, 'nee, dat wil ik niet', en weinig, 'oh dat is tof') belandden we uiteindelijk in een stoffenwinkel en bladerden door de boekjes. Het plan om in vrij traditionele stoffen een jumpsuit te naaien kreeg vorm en de stoffen werden meteen gekocht. Ik kocht zelfs al quasi meteen bijpassende schoenen en het zat toen in mijn hoofd wel safe, met dat schema.

Dat was april. Mei ging voorbij, en juni passeerde ook. Stilaan begonnen mensen ervan uit te gaan dat mijn outfit klaar hing in de kast en hun wenkbrauwen schoten de hoogte in toen bleek dat dat niet het geval was. Euh...eens deadline-naaister, altijd deadline-naaister?

First things first. De meisjes hun kleedjes naaien stond wel al van het begin op mijn to-do-list dus in juli was dat de eerste opdracht. De bruidsmeisjes-outfits blog ik zeker later nog! Toen dat veilig en wel zo rond 20 juli in orde was, kwam mijn outfit weer aan de orde.

Ondertussen had ik wel een vrij goed beeld van wat ik wou, alleen had ik geen patroon - en geloof me dat ik heel het wereldwijde web afschuimde. Bummer. Ik combineerde dus en paste aan dat het een lieve lust was. Voor het bovenstuk greep ik naar de La Maison Victor van juni 2017. Het bovenste deel van de jurk met haltertopje en deelnaden was bruikbaar voor een aanpassend lijfje dat ik vorm gaf met baleinen (geen eerdere ervaring op dat vlak, maar dat viel reuze mee).

De broek was van een andere orde. Oorspronkelijk wilde ik een jumpsuit met wijde pijpen die tot op de grond viel, alleen bleek mijn glanssatijn voor dat plan geen geschikte stof. De stof 'vloeit' te weinig en de broek stond dus te veel. Deadline min 7 dagen was het toen ik besloot drastische maatregelen te nemen. Versmallen en verkorten die handel! 

Blij dat ik dat deed, ik voelde me op slag een pak eleganter ;-)

Tot slot naaide ik nog een los kanten topje, met een patroontje uit de burda geloof ik. Twee patroondelen met de onderkant gelegd tegen de zelfkant en twee nepen (voordeel van een bescheiden buste ), that's it.

Nu ik de foto's terugzie zie ik toch nog kleine foutjes, vooral in het onderstuk. Ik zou nooit opnieuw voor glanssatijn kiezen, maar gaan voor een stof die gemakkelijker drapeert. Maar dat is hobbymisvorming wellicht, want die dag straalde ik en kreeg alleen maar een massa complimenten ;)