Een lili in burel
zondag 16 april 2017
Het model heeft geen rits - let's face it, ik gebruik dat gewoonlijk toch niet, net iets te nonchalant volgens de wederhelft - maar wel een handig binnenzakje. Of zeg maar gerust binnenzak. Die werkte ik af met brede zwarte nepleren biais. Voor de hengsels koos ik voor zwarte leren riemen. Normaal beginnen de hengsels al vanuit het bodemdeel, maar om esthetische redenen koos ik ervoor ze niet te laten doorlopen hier. Bevestigen met een holniet, en klaar (niks aan, I swear, ik maakte daar zelfs eens een filmpje van).
Maar laat me het eens over de stof hebben. Voor het bodemdeel gebruikte ik zwarte behandelde kraft-tex. Dat kan wel tegen een stootje, en ik hou van de stoere look. Voor de binnenstof greep ik naar een heerlijk tijgerstreep-printje van bij Mon Depot. Een perfectere match met de kleuren van de buitenstof, kon ik niet direct bedenken.
En de buitenstof, daarvoor koos ik voor één van de nieuwste k-bastelgen: prachtige intense goudgele burel. Burel? Euh, wat is dat, denkt u nu wellicht? Burel is verwant aan vilt, maar is eerst geweven en dan pas vervilt in tegenstelling tot 'gewone' vilt. Het is 100% wollen stof van Portugese makelij, net geen 2mm dik met water- en vuilafstotende eigenschappen. Net als vilt dus. Ideaal tassenmateriaal, dachten wij zo.
Niet goedkoop, zeker niet, maar kwalitatief, veelzijdig, duurzaam en milieuvriendelijk. En de intense kleuren krijgt u er gratis bovenop. Naast een reeks aan mooie kleuren in burel, kozen we trouwens ook 5 tinten 100% wolvilt uit voor de webshop. 100% wol, en geen mengeling, dat heeft zijn prijs, maar dat is het zo waard! Burel en vilt zijn vanaf woensdag te koop op www.k-bas.be.
Voor deze tas verstevigde ik enkel de voeringstof. Dat werkt perfect.
Mijn bereidwillig model testte uit wat er allemaal nog meer in die 'er-kan-altijd-nog-wel-iets-bij-tas' paste. En ja, zo ook haar hoofd. 'Kijk mama, ik ben een robot'. Hartje voor de verbeelding.
Feest!
maandag 10 april 2017
Dit jaar doet mijn oudste haar eerste communie. De tijd vliegt!
Toen Lotte Martens haar 'Let's party'-stoffencollectie voorstelde maakte mijn hart een sprongetje. Onder alle prachtige feeststoffen was er eentje dat voor mij 'eerste communie' schreeuwde. De Vuurdoorn 08 heeft alles wat (niet-meer-zo) kleine meisjes nodig hebben. Een lieflijk rozige basiskleur, en een metallic print met bloemen. We like! De metallic print heeft een paars-achtige ondertoon, zeker in real life, dus de kleur van het kraagje was zo snel beslist. Ook daar wou ik de glans graag terug laten komen, en dus werd het satijn. De perfect match vonden we na een bezoekje aan de stoffenwinkel in Kapellen.
Het patroon zal ook al even in mijn hoofd, van toen ik her en der de rug van de Molly scoop dress zag passeren was ik verkocht. Zo zo mooi, maar nu niet direct voor alledaags gebruik. Ofwel natuurlijk, zo ergens bij hoogzomer.
Vooraan koos ik voor de plooitjes en een paar knoopjes. Speaking of which, de kleur van de knoopjes, zowel vooraan als achteraan, dat was een bevalling. Stofkleur, of paars, dat vonden we té braaf. Mint zat al langer in mijn hoofd, voor de frisse touch maar stootte op een njet van de dochter. Tot ik er geel oplegde, en dat ging eigenlijk ook wel. De dochter keek mee en knikte enthousiast met haar hoofd. Beslist dus, het is tenslotte haar dag.
Het maken van het kleedje ging nu ook niet bepaald van een leien dakje. Niks moeilijk aan, laat u zeker niet afschrikken, maar de maat, dat was het grootste obstakel. Ik las her en der dat het patroon groot viel, en koos voor de veilige kleinere maat. Had ik niet moeten doen. Té krap, en vooral, het lijfje, dat sowieso al een hoge taille heeft, viel iets te kort. (Tip: ga voor het bepalen van de maat zeker af op de borstomtrek, en laat de tailleomtrek voor wat het is.) Omdat het om een communiekleedje ging, deed ik wat elke rechtgeaarde moeder-naaister zou doen, ik naaide gewoon een nieuw bovenlijfje. Achteraf bekeken ben ik héél blij dat ik dat deed, al had een testkleedje ook geen slecht plan geweest ;).
Ik gebruikte 2 panelen, omdat ik de bloemen zowel op voorkant als op achterkant wilde doen terugkeren. Anders was 1 paneel en 50 cm bijhorende unistof ook voldoende geweest.
Voor de fotoshoot amuseerden we ons met bellen, honeycombs en veertjes. Communiekaartjes, ook al check! Speekmedaille voor deze deadline-madam.
Nu het andere kind, de man en mezelf nog gekleed krijgen. Maar dat zijn details ;)
Sporty in BLOS
woensdag 29 maart 2017
Na een rustige periode in de gips, waarin veel ruimte was voor allerhande wilde naaiplannen, kon ik vorige week eindelijk terug plaatsnemen achter mijn favoriete huishoudelijk apparaat ;) Net op tijd om mee op de kar te springen van de nieuwe BLOS-collectie van About Blue Fabrics.
Ik ben nog steeds in mijn streepjesfase - ik vermoed dat die nog wel even gaat voortduren ook - en toen mijn oog deze lijnen spotte, ging ik over de streep (vette wink, #flauwewoordspeling). Niets dan lovende woorden, want naast de geweldige prints, werd deze collectie geprint op dezelfde fantastische zomersweatkwaliteit die we ondertussen van About Blue Fabrics gewoon zijn.
Ideaal gerief voor zomerse truien en sweaters, maar mijn kinderen zijn tegenwoordig vooral uit hun broeken gegroeid. In de plaatselijke bibliotheek snuisterde ik eens in de recente Ottobres en in de laatste editie (1/2017) stond dit sportieve driekwart joggingbroekje (model Kiwano). Jolien was direct verkocht.
Het broekje stikt vlotjes weg. Het meeste tijd stak ik in het doorstikken van de zakken en pijpboord met een overlocksteek op mijn naaimachine. Maar zelfs dat ging redelijk gemakkelijk. En het is dat, dat dit broekje wel een professioneel allure geeft, niet? Strikken, dat vindt het model nog een beetje lastig, dus sinds kort hanteren we gewoon een koordstopper - toevallig en masse in huis ;) (nog een beetje sluikreclame voor k-bas :))
Ideaal gerief voor zomerse truien en sweaters, maar mijn kinderen zijn tegenwoordig vooral uit hun broeken gegroeid. In de plaatselijke bibliotheek snuisterde ik eens in de recente Ottobres en in de laatste editie (1/2017) stond dit sportieve driekwart joggingbroekje (model Kiwano). Jolien was direct verkocht.
Enig kleine minpuntje, het model begint vanaf 134 en Jolien past net in een 128. Indachtig dat Ottobre meestal vrij ruim valt, knipte ik een 134 zonder naadwaarde, verkorte 3 cm en stikte de buitenbeennaad op 1 cm in plaats van 0,7cm. Dat laatste was niet nodig geweest, want nu het broekje qua breedte vrij nipt. Gelukkig spant er niets, dus geen geklaag aan dochterskant.
Het broekje stikt vlotjes weg. Het meeste tijd stak ik in het doorstikken van de zakken en pijpboord met een overlocksteek op mijn naaimachine. Maar zelfs dat ging redelijk gemakkelijk. En het is dat, dat dit broekje wel een professioneel allure geeft, niet? Strikken, dat vindt het model nog een beetje lastig, dus sinds kort hanteren we gewoon een koordstopper - toevallig en masse in huis ;) (nog een beetje sluikreclame voor k-bas :))
Het model past perfect bij de sportieve stijl van dochterlief. Ze kan vrijuit bewegen én handstand doen op de meest onmogelijke plaatsen zonder haar onderbroek te showen. Ik denk dat ze het liefst dag en nacht zou wonen in zo'n outfit. En wie kan haar ongelijk geven?
Mijn 'greige' cardigan
donderdag 16 maart 2017
Een tijdelijke blogstilte, hier op dit plekje wereldwijde web. Helaas, ik had het graag anders gezien. Een kleine aanvaring met de grond is daarvoor verantwoordelijk. Resultaat van die aanvaring is immers een, weliswaar prachtig kleurtje (*grijns*), onbuigzaam materiaal rond mijn arm. Vier volle weken al, en nog minstens één week te gaan - niet dat we aftellen of zo.
Nu naaien even on hold staat, heb ik plots een zee van tijd te doden. Ik deed mijn best deze te vullen met psychosociaal verantwoorde TV-reeksen, maar toen ik na een avondje Temptation *wink* ook nog zoiets als 'Adam zoekt Eva' onderging, had ik het helemaal gehad.
Afleiding, dat was dringend aan de orde. En toen zag ik vanuit mijn ooghoeken mijn brei lonken, waar ik nog net een halve mouw van moest afwerken. Die brei startte ik 'nog maar' 11 maanden geleden op, op een heerlijk naaiweekend waar ik de pedaal van mijn naaimachine vergat. Een klein bezoekje aan de lokale Zeeman later, zat ik daar in de zetel met 'greige' (de kleur houdt het midden tussen grijs en beige) wol, een stel priemen en wat brei-grage companen. Toch al in de 'vergeet-modus' besloot ik lustig verder te improviseren. Met wol van 10 euro voor 10 bollen (ik zeg maar iets, weet ik veel wat dat kostte, dat was 11 maanden geleden é mensen) kan je je zoiets wel permitteren.
Mijn brei-ervaring beperkt zich tot wat rechts en averechts, opzetten, meerderen en minderen en weer afzetten, dat lukt ook nog net en meer kwam er ook niet aan te pas. Nee, ook geen patroon. Gewoon op 't zicht. Dat mijn zicht bij het bepalen van de gewenste lengte van de voorpanden achteraf gezien wat weg had van een dronkeman, dat moet ik er helaas bij nemen. Aftrekken is géén optie.
U vraagt zich misschien af hoe dat dan in zijn werk gaat, breien met één mobiele arm. Terecht ook, want echt vlot werkt dat nu niet. Maar ik ben al een tijdlang afgestapt van gewone rechte priemen, en dus ook van pogingen die onder mijn dichtgenepen oksels te manoeuvreren. Gewoon over en weer op een rondbreinaald werkt prima, is veel relaxter én bovendien een pak socialer. Niks geprik in de ogen van je minderjarige zetel-buur, en ook op het openbaar vervoer neem je slechts minimale ruimte in.
Het ineenzetten, dat is toch echt het spannendste aspect aan heel het improviserend brei-gebeuren. Gaan die afzonderlijke delen wel iets draagbaars opleveren? Wel, niks wow, en absoluut niet perfect. Maar aftrekken is géén optie (of zei ik dat al ;)) en dragen zal ik de vest doen. Al is het maar omdat mijn kleerkast weinig huisvest dat gemakkelijk over een gips past. Ha!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Social Icons