Peuters en salopetten, ik vind dat een überschattige combinatie. Dus dat bas-patroon van Zonen09 waarvan ik al fan ben vanaf de aankondiging (blog-addict, remember) moest en zou ik ook eens uittesten voor de jongste zus. De uitdaging: het jongenspatroon een "vrouwelijk" touch geven. Nu ja, vrouwelijk, voor een peuter van 2 valt dat wel mee.

Laatste dagen van de wedstrijd, dus stof gaan kopen of online bestellen was een no-go. Uit de stoffenkast (haha, dat is wel een eufemisme voor de stof die in een aantal dozen weggepropt wordt in elk kast waar nog wat ruimte is) kwam een bruin-wit gespikkelde jeansachtige stof vanop het stoffenspektakel. Paspelvoorraadje geïnspecteerd, 6m paspel?!, nee, in geen enkele kleur. Zelf paspel maken dan? Ook niets naar mijn goesting. Maar van de bruine paspel had ik nog 1,5 meter, van de gele 3 meter. En wie heeft er ooit beweerd dat die twee paspellijnen in dezelfde kleur moesten? Ok, een gele en een bruine, dat kan nog schoon worden!



Het beleg van de voorzak en de tegenzak maakte ik in retrobloemekes (Kei petit joli), gekocht bij Cozette. Dat komt door het patroon dan lekker piepen aan de zakken, net wat ik wou. Ook in de lintjes en een labeltje aan de broekspijp komt dat stofje nog eens terug.






Voor de schouderriemen gebruikte ik een soort van lichtgewicht tassenband (ja, exact dezelfde kleur bruin vinden als de paspel is niet evident) die ik dubbel nam en met siergaren doorstikte in geel en turquoise om te matchen bij de bloemekes. Gele kamsnaps erop, en klaar! Als alternatief had ik ook nog chocoladebruin nepleer klaarliggen. Maar ik ben heel tevreden met het resultaat.


En zeg nu zelf, kleine zus staat er supercute mee.


Veel bassen zijn er in die flickr-pool niet te bespeuren daar waar de jacobs en de charlies aan hoog tempo vanonder de naaimachines rolden de voorbije 2 weken. Natuurlijk, de jacob en de charlie zijn gewéldige patronen, maar die bas, die zit pas ingenieus in elkaar! Hoed af Mamasha!

Noem mij gerust een blog-addict. Als lezer wel te verstaan. Naaiblogs van anderen zijn een ware schatkamer, en een enorme inspiratiebron, en dat allemaal geheel gratis en vrijblijvend. Ergens voel ik mij altijd een beetje een gluurder. Maar, zo heb ik besloten, daar komt verandering in! Ik begin gewoon zelf mee te bloggen. Sounds like a plan?! Kan ik al mijn creaties kwijt, zonder mr. K daar dagelijks mee te vervelen en bovendien geef ik ook iets terug aan bloggend vlaanderen (ok, dat laatste is wellicht een lichte vorm van grootheidswaanzin, maar you get the point). Een win-win-situatie!

Startpunt: de Zonen09-wedstrijd die gisteren ten einde liep. Als grote fan van de retro-modellekes kon ik niet anders dan de uitdaging aangaan. Het patroon voor de Jacobbroek ligt hier al een eeuwigheid in de kast, de to-do-lijst sinds de ontdekking van de naaimachine is echter ontelbare keren groter dan de beschikbare tijd - die lijst wordt trouwens alleen maar langer in plaats van korter, ook de schuld van die naaiblog-verslaving.

Maar goed: een Jacobbroek voor grote zus dus. Gabardine werd al een eeuwigheid geleden ingeslagen bij sjiekebiele. Het kersenhemdje indachtig viel de keuze voor de allereerste Jacob op de rode lap. Vanwege de geweldige handleiding liep het ineenzetten van een leien dakje. Ik koos voor opgestikte zakken met paspelrandje, een nepgulp, en een tailleband die aan de binnenkant in een ander stofje werd gemaakt. Ik ben dol op zo'n kleine details. Dat stofje komt als labeltje onderaan de broekspijp ook even aan de buitenkant piepen.



Grote zus wilde niet echt meewerken, maar het magische woord 'wedstrijd' bracht haar in modelmodus.

In mijn omgeving zijn er mensen die lessen volgen, veel lessen, lessen over van alles en nog wat en elk jaar een andere. En ik vind dat verstandig. Zo leer je nog eens wat.

Ik, ik ben wat je noemt een "autodidact", eentje in hart en nieren. En dat heeft weinig te maken met principes maar alles met mijn luie aard. Na het werk, het huishouden en de drukke avondspits heb ik namelijk niet veel zin meer om me nog richting één of ander leslokaal te begeven. Bovendien ben ik ook wat te ongeduldig. Als ik iets in mijn hoofd heb, wil ik dat uitvoeren, en wel liefst meteen.

Zo is het mij ook vergaan met naaien. Het plan om naailes te volgen zat al langer in mijn hoofd. Eerste stap: een naaimachine kopen (check), tweede stap: mezelf inschrijven in de les (en daar bleef ik al hangen). Maar geen nood, er bestaat zoiets als de handleiding die ik van naadje tot draadje heb ontleed (daar moet je namelijk niet voor uit je stoel komen) en het internet (komt ook zo de huiskamer binnen). En zo drukte ik een jaar geleden voorzichtig op de pedaal. Een heel nieuwe wereld ging voor mij open.