Grand'ourse in drievoud

Ik lijd aan een vervelende aandoening, niets levensbedreigend, maar mogelijk wel levensverkortend. De officiële naam is mij niet bekend, maar het voornaamste symptoom is de chronische overschatting van de beschikbare tijd, of vanuit een ander perspectief maar het komt op hetzelfde neer, de chronische onderschatting van de tijd die veel 'to do's' in beslag nemen. Ondanks verwoede pogingen om die to do's terug te dringen, lijken die zich bovendien alleen maar op te stapelen.

Eén van die verwoede pogingen is mijn luidkeelse en veelvuldige verkondiging 'ik naai niet op bestelling'. Ja, sorry, echt. Als naaisels moetjes worden, dan passen ze bijna in de categorie 'retouches', en in die categorie wil je niet belanden. 

Dat wil niet zeggen dat ik niet naai voor een ander, verre van, maar dan moet het wel een beetje in mijn kraam passen. Babycadeautjes bijvoorbeeld is nog altijd een hele dankbare, dat móet niet, maar is plezant om te maken, schattig om naar te kijken en impassant hoef je geen geboortelijsten af te schuimen (waar tegen de tijd dat ik daaraan denk enkel nog maar grote dingen opstaan, en 1/5de luiertafel vind ik maar niks om te geven, of de laatste 2 slabbetjes, die kan ik dan ook nog wel zelf maken ;)). 

Dus toen ik door omstandigheden met dit schattige jasje aan kwam op het werk, werd dat uitgebreid  bewonderd door mijn allerliefste collega's. Ze kennen mijn credo - ik naai niet op bestelling - dus een expliciete vraag kwam er niet. Maar de juiste dosissen oh's en ah's misten hun effect niet. Voor ik het goed en wel besefte hoorde ik mezelf voorstellen er voor hun klein- en petekinderen te maken. Ja. In meervoud dus. Eén jongen, en een meisjestweeling. Twee-jarige peuters inmiddels. 

Ik ken mezelf al wel iets beter tegenwoordig, dus eind november wist ik al dat december niet haalbaar was (hoogdagen voor een webshop = laagdagen voor vrije tijd), en zo geschiedde. Eind januari werd de afgesproken deadline. Af en toe werd eens subtiel gepolst naar de stand van zaken, zodat ik mijn voorstel zeker niet zou vergeten. En kijk, we zijn 24 januari en de jasjes zijn al overhandigd aan de trotse groot/peetouder. Soms verbaas ik mezelf ;) Dat ik de rest van januari niet meer op mijn werk moet zijn was misschien een kleine stimulerende factor om het voorbije weekend voluit te gaan ;) 

Drie peuterjasjes naar het patroon van Ikatee (Grand'Ourse), allemaal met de schattige konijneoren. Ik twijfelde nog of een pandaprint in combinatie met konijneoren wel konden, maar ach, who's cares, ruimtevaarders met konijneoren zijn ook eerder bizar en daar zou ik dan niet over vallen.

De stofjes selecteerden we in samenspraak. Het is te zeggen, ik deed enkele voorstellen, en we eindigden bij 3x de panda print van Elvelyckan Design. Twee maal roze, met een andere voering voor de tweeling, één maal blauw voor de kleinzoon. U merkt terecht op dat er helemaal geen blauwe panda's te bespeuren zijn. Ik onderschatte namelijk licht hoeveel stof er juist in een jasje voor een tweejarige kruipt. Stof met directionele print dan nog. Een uur lang heb ik gepuzzeld en gevloekt, maar uiteindelijk heb ik mezelf vermand en een ander pareltje (jeanstricot van Lillestoff, PiekeWieke) uit mijn kast gevist. Achteraf gezien ben ik daar erg blij mee want de donkerblauwe ruimtevaartstof mét grote maanprint en subtiele bling is pérfect op maat van een tweejarige. Zeg nu zelf. Uit blauwe pandastof kreeg ik nog wel maatje 1 jaar geperst dus dat jasje is voor de volgende baby. 

Voor de knopen van de roze jasjes greep ik naar een dubbele rij drukknopen uit k-bas voorraad.

 Voor het blauwe jasje viste ik 2 houten knopen uit de kast en naaide verborgen drukknopen in.

Bij het overhandigen werd opnieuw de juiste hoeveelheid decibels afgevuurd. Mijn collega's weten hoe ze mijn chronische ziekte draagbaar kunnen maken. ;)