Zoals wel vaker het geval is, komt ondergetekende pas aan stoffen opwerken toe, als die al lang "passé" zijn in naai-land. Hoewel, passé is niet de juiste term voor de Maple Seeds uit de SYAS collectie van vorige herfst. Een collector's item, dat klinkt al beter, nietwaar? 

Exemplaar 1 kan nog rustig een jaartje rijpen in de kast (en krijgt dan meteen ook de status 'golden oldie' - ik zeg het, daar hangt geld in die kast, helemaal omdat de 3(!) kleedjes die ik maakte tijdens datzelfde naaiweekend hetzelfde lot beschoren zijn. Je zou ook kunnen denken dat ik gewoon geweldig goed vooruit werkte. Het is allemaal een kwestie van perceptie ;)), maar de geknipte stofdelen van exemplaar 2 ging ik thuis met de schaar te lijf.

Deze keer nam ik een goed passend bomber jasje uit de kast, legde dat op de patroondelen en knipte bij tot ik tot een acceptabele pasvorm kwam. De zakken in de zijnaden maakten plaats voor paspelzakken à l' improviste - schoon van ver maar ver van schoon - maar in die fase was ik al lang blij dat het af was. En draagbaar. En het kind is content. 

Over die dag met een grote strik errond was ik nog niet helemaal uitgepraat. De bruidsmeisjes, aka de hoofdrolspelers op deze blog, voorzag ik namelijk ook van een feestelijke outfit. Ook hier moeten jullie het doen met enkele sfeerfoto's waarin de outfits een figurantenrol kregen toebedeeld, in plaats van de hoofdrol.

Het werden geen overdreven taartjurken voor mijn wildebrassen, dat zou te fel botsen met hun karakter en nog meer met mijn hoogstpersoonlijke smaak inzake feestkledij. Gezien ik naai, bepaal ik de grote lijnen, dat is de ongeschreven regel hier ten huize siskobymieke ;).

Nadat ik stof kocht voor mijn outfit, zocht ik iets voor de kinderen in hetzelfde kleurenpalet. Lichtroze dus. Mijn ook viel op een super mooie double gauze van Nani Iro, waarvan ik net het laatste stuk wegkaapte bij Pieke Wieke. Lichtroze in een heleboel schakeringen, met een rand met subtiele goud en fluo bloemetjes, prachtstof! 

Voor Janne maakte ik daaruit een Just knot it, van Mind the whale. Ik koos voor de plooitjes op de voorkant, en de strik op de rug. De bloemenrand positioneerde op de onderkant van het rokdeel. Niet dat je het kan zien op de foto's, maar die bloemenrand komt piepen aan de achterkant van de strik.

Wie nog niet op de hoogte was van de nakende lancering van Mijn Tas 2 moet wel op een andere planeet vertoefd hebben. Maar misschien ben ik niet helemaal objectief.

Als tassenliefhebster en tassenwebshop-uitbaatster is een nieuw tassenboek zoiets als een vers kindje. Ok, niet het mijne maar ik neem het meterschap met veel plezier waar. Ik bewonderde de echo's (lees schetsen) met de nodige oh's en ah's en overstelpte de kersverse ouders al voor de geboorte met cadeautjes (lees: fournituren) en (ongevraagd) advies allerhande. Dat ik nog voor de lancering al een patroon toegestopt kreeg om de promo-blogtour mee op poten te zetten is de kers op de taart. 

Nadat ik zowat alle mogelijke combinaties in mijn hoofd overliep kwam ik toch terug tot de essentie. Ik hou namelijk van tassen die vrij neutraal zijn, en daardoor bij elke outfit passen. Dus ik koos voor zwart kunstleer voor de buitenkant. Maar voor dat tikkeltje extra greep ik wel naar tassenband met een streep in, dat accentueert de schuine lijn (en toevallig of niet, ik zie enkele gelijkenissen met het k-bas logo ;))

Het patroon schrijft style-vil voor als versteviging, maar omdat ik altijd een tikje eigenwijs ben koos ik voor opstrijkbare sandwich fix, kwestie van de dikte van de naden op het punt waar de tassenband samenkomt wat te verminderen. Mijn tassenband is bovendien relatief dun en soepel dus op dat vlak geen problemen. Kies je voor (vol)leren riemen, hou er dan rekening mee dat je naaimachine een stevige motor of handwiel nodig heeft ;). In alle geval, mij tas staat als een huis, dat is zeker :) 

Om de less-is-more lijn door te trekken greep ik naar een zwarte rits met zwarte metalen tandjes. Metalen ritsen hebben toch altijd net dat tikkeltje extra degelijkheid bij een tas maar zijn vaak niet in geweldig veel kleuren terug te vinden. Daarom besloten we bij k-bas ritsen te laten maken, met zwarte én met rosé gouden tandjes (zie Mathilda 1 ;)), met zwarte en ivoorkleurige tape. De ritsen zijn 50cm lang (niet deelbaar), hebben tandjes van 6mm, en hebben een lange donutpull. Ideaal Mathilda-gerief, dat kan ik alvast zeggen!

Verder pimpte ik de tas met een handgemaakt logo. Ik nam een restje leer, de soldeertang en brandde erop los. Het ziet eruit als stift maar het zal zeker niet uitlopen bij een flinke plensbui.

Aan de trekker bevestigde ik ook een restje leer, met een revolverknopje. Kleine details die het hem doen wat mij betreft.

Binnenin koos ik voor een all-time favourite van kokka (al belandde dat per ongeluk op zijn kop, oeps), het laastje restje uit mijn kast. Al ligt er ook nog een stukje met goud, te wachten op de ideale gelegenheid.

Mathilda is een echte hand-tas. Wil je dus de tas over je schouder dragen zonder je oksel af te knellmen, dan verleng je de hengsels best een tikje (of je kiest gewoon voor een ander model uit Mijn Tas 2, keuze te over!)

Nadat Mathilda 2 een plaatsje verwierf op mijn kast (ja, toegegeven, ik zet pasgemaakte tassen altijd tijdelijk op mijn kast, om ze af en toe te bewonderen en te aaien) speelde ik met de mogelijkheden voor een Mathilda 1. Opgestikt zakje, confetti, ... Door de transparante buitentas kan je je helemaal creatief uitleven ;) 

Ik haalde in de plaatselijke stoffendepot P10-tje een stuk tafelzeil en toog aan het werk. De binnenzak maakte ik uit rosé gouden wasbaar papier, en voerde met een stukje (speciaal door manelprints voor k-bas ontworpen) binnenstof-sample.

Het patroon voorziet een opgestikt zelfgemaakt hengsel maar soms ben ik liever lui dan moe dus ik besloot dat koord en koperen zeilringen een prima alternatief zouden zijn. Het koord is achteraan afgewerkt met een stukje plastic dat krimpt door het te verwarmen. Bye bye rafelige eindjes! Bovendien kan je het koord gerust wat langer laten en op maat knopen bij gebruik.

De rits hier is opnieuw een 'k-bas'-rits. Ik ben zoooo blij met die ritsen!

Toen ik laat op de avond de tas showde aan manlief besefte ik plots dat ik één essentieel ding over het hoofd zag. Dat voorzakje voor die quote, of dat mooie kaartje, of die foto, of waar-je-op-dat-moment-ook-mee-over-straat-wil! Uiteraard had ik dat best als allereerste gestikt en dan pas het tafelzeil verwerkt (en achteraf bezien stik je dat best langs de binnenkant zodat je buitenkant egaal blijft (gewoon een tip voor mensen die zelf iets soortgelijk willen doen)). Dilemma: wél of niet nog dat risico nemen? Want met tafelzeil geldt wel, gestikt is gestikt. Lostornen is géén optie, zeker niet middenop je tas, en een reeds gestikte tas is ook niet zo wendbaar onder de naaimachine. Ik zou Mieke niet zijn als ik toch niet dat risico nam. Iets met 'living on the edge'.

En kijk, het kwam goed! Onze trouwuitnodiging paste toevallig perfect bij de kleuren en de stijl van de tas, dus die vond daar een tijdelijk onderkomen ;).

 Madeline de stoffenmadam  - Made By Caro  - Carreaukes  - Katrienette  - Jace did it

Enkele gelukkige workshops-winnaars maakten ook al pareltjes!

Sofie en Nathalie, dikke proficiat met jullie derde tassenkindje, het werd een prachtboek, en de eer en het genoegen om daaraan te mogen meewerken was geheel de mijne!

Willen jullie ook graag een exemplaar? Het boek is te koop via onze webshop!

Even kijken. Mijn laatste post dateert van... euh 30 juni. Oeps. Nu de hete zomer definitief ten einde is, en ik stilaan uit vakantiemodus sukkel (gemakshalve sluit ik me even aan bij de kalender van de universiteitsstudent) is het tijd om de blogdraad weer op te nemen voor dit stukje wereldwijde web een stille dood sterft.

Met ons huwelijk op het einde van de zomervakantie in het vooruitzicht was de zomer van 2018 er niet eentje die zonder slag, stoot of enige stress voorbij kabbelde. Niet dat ik miss planmatig werken ben en we dus een strak schema handhaafden. Of wellicht juist omdat ik niet miss planmatig werken ben en we geen strak schema hanteerden.

Het belangrijkste is, het kwam goed, ook zonder dat strakke schema. Het werd een dag met een gouden randje. En ook eentje met zelfgemaakte outfits! 

Die outfits verdienen wel een plaats in de archieven, toch? Dat dat even geduurd heeft, heeft te maken met ontbrekend fotomateriaal. Dat heb je dan als je zelf in the picture staat. Ondertussen hebben we super mooie foto's van de fotograaf (hansmaakteenfoto, geweldige aanrader!) maar de focus lag uiteraard meer op de sfeer dan op elk detail van de door mij genaaide kleren ;). Het beeldmateriaal is dus in die context te plaatsen.

Ergens in april ging ik met mijn zus op stap om een trouwkleed te scoren. Van bij de start was het plan dat ik mijn eigen outfit niet zou naaien (al was dat zowat de populairste vraag toen we wereldkundig maakten dat we trouwplannen hadden :)) want ik zou wel genoeg aan mijn hoofd hebben zonder dat erbij. Tja, dat plan werd afgevoerd na de eerste shopexpeditie. Na veel vijven en zessen (met veel, 'nee, dat wil ik niet', en weinig, 'oh dat is tof') belandden we uiteindelijk in een stoffenwinkel en bladerden door de boekjes. Het plan om in vrij traditionele stoffen een jumpsuit te naaien kreeg vorm en de stoffen werden meteen gekocht. Ik kocht zelfs al quasi meteen bijpassende schoenen en het zat toen in mijn hoofd wel safe, met dat schema.

Dat was april. Mei ging voorbij, en juni passeerde ook. Stilaan begonnen mensen ervan uit te gaan dat mijn outfit klaar hing in de kast en hun wenkbrauwen schoten de hoogte in toen bleek dat dat niet het geval was. Euh...eens deadline-naaister, altijd deadline-naaister?

First things first. De meisjes hun kleedjes naaien stond wel al van het begin op mijn to-do-list dus in juli was dat de eerste opdracht. De bruidsmeisjes-outfits blog ik zeker later nog! Toen dat veilig en wel zo rond 20 juli in orde was, kwam mijn outfit weer aan de orde.

Ondertussen had ik wel een vrij goed beeld van wat ik wou, alleen had ik geen patroon - en geloof me dat ik heel het wereldwijde web afschuimde. Bummer. Ik combineerde dus en paste aan dat het een lieve lust was. Voor het bovenstuk greep ik naar de La Maison Victor van juni 2017. Het bovenste deel van de jurk met haltertopje en deelnaden was bruikbaar voor een aanpassend lijfje dat ik vorm gaf met baleinen (geen eerdere ervaring op dat vlak, maar dat viel reuze mee).

De broek was van een andere orde. Oorspronkelijk wilde ik een jumpsuit met wijde pijpen die tot op de grond viel, alleen bleek mijn glanssatijn voor dat plan geen geschikte stof. De stof 'vloeit' te weinig en de broek stond dus te veel. Deadline min 7 dagen was het toen ik besloot drastische maatregelen te nemen. Versmallen en verkorten die handel! 

Tot slot naaide ik nog een los kanten topje, met een patroontje uit de burda geloof ik. Twee patroondelen met de onderkant gelegd tegen de zelfkant en twee nepen (voordeel van een bescheiden buste ), that's it.

Nu ik de foto's terugzie zie ik toch nog kleine foutjes, vooral in het onderstuk. Ik zou nooit opnieuw voor glanssatijn kiezen, maar gaan voor een stof die gemakkelijker drapeert. Maar dat is hobbymisvorming wellicht, want die dag straalde ik en kreeg alleen maar een massa complimenten ;)