Al vanaf dat er een aankondiging volgde van nieuw te verwachten babygeweld bij de trouwe fanbasis van sisko by mieke's homemade wardrobe - zijnde mijn schoonzus en haar lief - smeedde ik plannen. Nu moet u weten, plannen smeden en ik, dat gaat geweldig goed samen. De snelheid waarmee plannen zich nestelen in mijn hoofd leunt dicht aan tegen de snelheid van het licht. Helaas is ook mijn uitstelgedrag bovengemiddeld goed ontwikkeld.

Deadline 1 nl. de geboorte van het kersvers boeleke begin mei passeerde zonder al te veel schaamte. Ik wist namelijk niet van tevoren of het een jongen of een meisje zou worden, toch niet geheel onbelangrijk als het aankomt op zelfgemaakt moois ? #alleexcuseszijngoed.

In de week voor deadline 2 nl. de geboorteborrel in augustus schoot ik dan weer erg op. Het zag er zelfs even naar uit dat de deadline gehaald zou worden. Ik koos voor een combinatie van donkerblauwe kurkleer (k-bas), een leuke print in soft shell (Madeline de stoffenmadam) en gele accenten. 

Het patroon (het Zo geknipte koffertje dat ik ook al hier en hier maakte) paste ik wat aan zodat het bodemdeel in één stuk zou lopen, in plaats van in verschillende stukken en het koffertje wat verder zou opengaan. Ik gebruikte een rits met twee trekkers, net echt, en voor het handvat gebruikte ik 2 rechthoekige passanten. Wat wil je met een fourniturenvoorraad in huis om u tegen te zeggen  ;). Verder schrapte ik de afwerking met biais langs de rits (kurkleer rafelt toch niet) #luiewijvenaanpak

Maar toen sloeg het noodlot toe. In een klein moment van onoplettendheid sloeg ik de verkeerde delen van de drukknopen op de juiste plek. - Voor de mensen die houden van de details: ik hamerde twee mannetjes t.o.v. elkaar en twee vrouwtjes. Kijk, in de liefde werkt dat ook, maar in de wereld der drukknopen marcheert dat niet -

Gedemotiveerd zette ik het kofferproject even on hold. Laat of later, wat maakt het dan nog uit? Totdat ik genoeg kreeg van het verplaatsen van een half afgewerkt koffertje van de tafel naar de kast en weer terug. Af moest dat ding! Ok, met een paar bevestigingspunten die helaas niet functioneel zijn, maar met twee houdt dat ook wel. En de voering is door de lichte rek in de softshell ook ietwat 'hobbelig' maar bruikbaar is het zowiezo. We spreken nu over half september.

In mijn hoofd had dat koffertje ook nog wel wat vulling. En als je later-dan-laat komt met een cadeau en je wil graag nog in de gratie vallen, dan moet het ook de moeite zijn, aldus sisko by mieke 's homemade philosophy. Dus ik stelde nog even verder uit totdat ik op naaiweekend eindelijk tijd vond om te werken aan koffervulling. Enter het Oliverbroekje van Annick (stof: de Stoffenstraat).

Eens thuis wilde ik er nog een jasje of truitje of iets dergelijk bij maken. Maar de twijfel en het uitstelgedrag sloeg weer toe (u ziet zo onderhand wel het patroon). 

Toen dan eind oktober mijn schoonzus met haar inmiddels stevig uit de kluit gewassen halfjarige zoon bij ons op bezoek kwam omdat ze nog een cadeautje had voor nichtje Janne die geopereerd moest worden aan haar arm zakte ik door de grond. Als je familie begint te ontwijken omdat je nog steeds geen cadeautje hebt bezorgd is dat een duidelijk alarmsignaal. Daar en dan spraken we af dat we nog in diezelfde week op 'officieel' babybezoek kwamen, en die stok werkte wonderwel. 

Hoewel mijn overlock het begaf in de laatste rechte lijn zette ik door en maakte de Urban Unisex Hoodie van Heidi&Finn draagklaar (zij het minder mooi afgewerkt binnenin als ik had gewild, maar perfectie is zwaar overschat ;)). Nog een tikkeltje ruim, zeker aan de mouwen, maar beter ruimte voor groei dan klaar voor de rommelmarkt.

Nooit zo blij dat een project eindelijk bij de bestemmeling geraakte. Hoef ik me tenminste niet meer te verschuilen zo met de kerstdagen voor de deur.

Zijn geboortekaartje prijkte hier alweer een tijdje. Tijd voor actie.
Tuur is de voorlopig jongste telg in een familie waar reeds neefjes rondlopen in alle leeftijdscategorieën. Gevolg: de flinke jongen spurt in een sneltreinvaart van kledingmaat naar kledingmaat voorzien van bérgen doorgevertjes zonder dat moederlief daar zelfs maar één wasmachine voor moeten laten draaien. Bij wijze van spreken é. 

Ik schrapte homemade babykleertjes dan ook snel van mijn mogelijke-cadeautjes-lijstje. Maar, zoals u - de opmerkzame, en ja, zelfs niet zo opmerkzame lezer - ongetwijfeld heeft opgemerkt hou ik wel van naaien - haha - en daar is de kroostverwekkende vriendenkring het slachtoffer van. Gewillig vaak, al zeg ik het zelf. Een alternatief naaisel drong zich dan ook op.  

En Tuur viel met zijn gat in de boter, denk ik dan toch graag stiekem zelf, want ik maakte hem een logeerkoffertje én een Lua-slaapzak-with-a-twist. Die slaapzak daar wil ik ook nog wel één en ander over vertellen, maar om u niet te vervelen met een paginalange post volgt die later deze week. 

Vandaag op het programma dus dat Zo Geknipte (2) koffertje.

Ik maakte dat koffertje al eens eerder en dat beviel mij zo goed dat ik er zelfs niet tegenop zag aan nummer 2 te beginnen. Zij het met een klein hartje als het ging om het inslaan van de drukknopen. Ik combineerde jeans met een restje Cotton & Steel van dit projectje.

Dat klein hartje bleek terecht. Want dat ging van de vlot, vlotter, vlotst totdat... jawel, het de beurt was aan de drukknopen. (Wie vindt de fout op bovenstaande foto?) - De positie werd deze keer goed bepaald, maar dan verpestte ik zo maar even een drukknoop of 8 - en er zitten er maar 10 in zo'n voorverpakt pakje. Dan weet je het wel.

Van de bronzen drukknopen pakte er welgeteld 1. Niet getreurd, ik geraakte weliswaar niet meer bij de naaiwinkel de dag erna, maar mieke to the rescue. Zij het met zilverkleurige knopen uit haar kast, waarvan ik er overigens ook nog een 4-tal verprutste maar who cares. Ik was toen al lang in een stadium dat éénder welke knoop, in éénder welke kleur die toch maar zou blijven zitten met gejuich onthaald werd. 

Een stevige probleemanalyse volgde, ik bekeek het materiaal van boven en van onder, van top tot teen en mijn conclusie is de volgende: die pinnekes in de prym drukknopen, om het kapje aan het vrouwelijk deel te bevestigen, zijn werkelijk waar gewoon niet geschikt voor dikke tussenlagen (als daar zijn: stevige tassenband en een laagje jeans). En voor u eraan twijfelt, jawel, ik ponste een gaatje waar dat moest. 

Toen de knopen aan de zijkant aan de beurt waren had ik mijn lesje wel geleerd. Ik verplaatste ze naar onderen, tot net onder de tassenband. En ze daar inslaan was een eitje.
Voor de binnenkant gebruikte ik geen toile cirée, zoals aanbevolen, maar verwerkte de rest van de doorgestikte voeringstof van deze jas.

Tuur kan in stijl op logement. Waar of niet?

Eindelijk! Ik maakte een koffertje! 

Eindelijk, zeg ik. Wel ja, een koffertje staat 'nog maar' zo'n kleine 2 jaar op mijn to-sew-lijstje. Toen kleine Willem geboren werd, op 5 december, nu bijna 2 jaar geleden nam ik mij voor hem een logeerkoffertje te maken, u weet wel, voor als hij bij zijn geweldige fantastische meter (uch) zou komen logeren #statingtheobvious. Een koffertjespatroon dat mij kon overtuigen was niet direct voorhanden, koudwatervrees daarentegen overvloedig, en dus schoof ik het naar achter, 'misschien als hij gedoopt wordt'. Uitstelgedrag moet iets genetisch zijn, want die doop zelf werd ook op- en op- en nog eens opgeschoven.

Ondertussen kwam Zo geknipt!2 uit met daarin, jawel, een koffertje! Daarmee nam het plan concretere vormen aan, maar de spreekwoordelijke sjot onder mijn gat kwam pas een maand of wat geleden, toe plots de doopdatum werd doorgespeeld. Tijd voor actie!

Het ruimtestofje (Kokka) nam ik over van paspelpoes Nele op de stoffenruildate. Perfect voor een stoere 2-jarige die je vooral Grootste Dromen en Avontuurlijke Reizen wil toewensen. Het geruite stofje kocht ik bij Bambiblauw. De voering is een gelamineerd Petit Pan-stofje.

Met de Mix 'n match boekentassen in mijn vingers was de vrees om te springen al grotendeels verdwenen. En terecht zo bleek, want het moeilijkste aan de hele klus was het bevestigen en de plaatsing van de drukknopen - nee die twee drukknopen rechts op de foto hieronder, dat is niet de bedoeling, Mieke en hamers, dat blijkt écht geen goede combinatie #vrouwblijfaanjenaaimachine #kenjezwaktes. -

Het in elkaar knutselen van het koffertje ging verder verbazingwekkend vlot. Echt. 

In het boek wordt karton aangeraden voor de versteviging van zij- en achterkant. Mijn eigenwijze kantje haalt soms (uhum) de bovenhand en dus negeerde ik dat advies straal en ging resoluut voor een dikke plastiekachtige bureaubladonderlegger van de blauw-gele keten. Voor de zijkant deed die perfect dienst, maar voor de achterkant bleek die toch net iets te flexibel.  Het werd dus een gerecycleerde kartonnen verpakking en dat werkt perfect. Ik erken mijn ongelijk en wil bij deze mijn oprechte excuses aanbieden voor het in twijfel trekken van de deskundigheid van de auteurs. Sorry Riet, sorry Lies.

Even terzijde: door het ingenieuze ontwerp kan de versteviging van de achterkant trouwens gewoon verwijderd worden in geval u het koffertje in de was wil stoppen. Dat geldt evenwel niet voor de zijkant, waar de hamerdrukknopen door geklopt worden - ik geef het maar mee.

Hoe dan ook. Willem, vlieg uit! Tot de maan, en terug!