De schaamte voorbij

Al vanaf dat er een aankondiging volgde van nieuw te verwachten babygeweld bij de trouwe fanbasis van sisko by mieke's homemade wardrobe - zijnde mijn schoonzus en haar lief - smeedde ik plannen. Nu moet u weten, plannen smeden en ik, dat gaat geweldig goed samen. De snelheid waarmee plannen zich nestelen in mijn hoofd leunt dicht aan tegen de snelheid van het licht. Helaas is ook mijn uitstelgedrag bovengemiddeld goed ontwikkeld.

Deadline 1 nl. de geboorte van het kersvers boeleke begin mei passeerde zonder al te veel schaamte. Ik wist namelijk niet van tevoren of het een jongen of een meisje zou worden, toch niet geheel onbelangrijk als het aankomt op zelfgemaakt moois ? #alleexcuseszijngoed.

In de week voor deadline 2 nl. de geboorteborrel in augustus schoot ik dan weer erg op. Het zag er zelfs even naar uit dat de deadline gehaald zou worden. Ik koos voor een combinatie van donkerblauwe kurkleer (k-bas), een leuke print in soft shell (Madeline de stoffenmadam) en gele accenten. 

Het patroon (het Zo geknipte koffertje dat ik ook al hier en hier maakte) paste ik wat aan zodat het bodemdeel in één stuk zou lopen, in plaats van in verschillende stukken en het koffertje wat verder zou opengaan. Ik gebruikte een rits met twee trekkers, net echt, en voor het handvat gebruikte ik 2 rechthoekige passanten. Wat wil je met een fourniturenvoorraad in huis om u tegen te zeggen  ;). Verder schrapte ik de afwerking met biais langs de rits (kurkleer rafelt toch niet) #luiewijvenaanpak

Maar toen sloeg het noodlot toe. In een klein moment van onoplettendheid sloeg ik de verkeerde delen van de drukknopen op de juiste plek. - Voor de mensen die houden van de details: ik hamerde twee mannetjes t.o.v. elkaar en twee vrouwtjes. Kijk, in de liefde werkt dat ook, maar in de wereld der drukknopen marcheert dat niet -

Gedemotiveerd zette ik het kofferproject even on hold. Laat of later, wat maakt het dan nog uit? Totdat ik genoeg kreeg van het verplaatsen van een half afgewerkt koffertje van de tafel naar de kast en weer terug. Af moest dat ding! Ok, met een paar bevestigingspunten die helaas niet functioneel zijn, maar met twee houdt dat ook wel. En de voering is door de lichte rek in de softshell ook ietwat 'hobbelig' maar bruikbaar is het zowiezo. We spreken nu over half september.

In mijn hoofd had dat koffertje ook nog wel wat vulling. En als je later-dan-laat komt met een cadeau en je wil graag nog in de gratie vallen, dan moet het ook de moeite zijn, aldus sisko by mieke 's homemade philosophy. Dus ik stelde nog even verder uit totdat ik op naaiweekend eindelijk tijd vond om te werken aan koffervulling. Enter het Oliverbroekje van Annick (stof: de Stoffenstraat).

Eens thuis wilde ik er nog een jasje of truitje of iets dergelijk bij maken. Maar de twijfel en het uitstelgedrag sloeg weer toe (u ziet zo onderhand wel het patroon). 

Toen dan eind oktober mijn schoonzus met haar inmiddels stevig uit de kluit gewassen halfjarige zoon bij ons op bezoek kwam omdat ze nog een cadeautje had voor nichtje Janne die geopereerd moest worden aan haar arm zakte ik door de grond. Als je familie begint te ontwijken omdat je nog steeds geen cadeautje hebt bezorgd is dat een duidelijk alarmsignaal. Daar en dan spraken we af dat we nog in diezelfde week op 'officieel' babybezoek kwamen, en die stok werkte wonderwel. 

Hoewel mijn overlock het begaf in de laatste rechte lijn zette ik door en maakte de Urban Unisex Hoodie van Heidi&Finn draagklaar (zij het minder mooi afgewerkt binnenin als ik had gewild, maar perfectie is zwaar overschat ;)). Nog een tikkeltje ruim, zeker aan de mouwen, maar beter ruimte voor groei dan klaar voor de rommelmarkt.

Een half jaar na datum presenteer ik u dus: ons neefje Eppo, uitgedost in een Oliverbroekje en een Urban Hoodie in marinestijl (waarvan me nu even ontsnapt waar ik de stof kocht), op stap met zijn logeerkoffertje.

Foto's met model zijn helaas zwaar overbewerkt wegens druilerige herfstdag

De hipster zijn sloefkes passen er perfect bij.

Nooit zo blij dat een project eindelijk bij de bestemmeling geraakte. Hoef ik me tenminste niet meer te verschuilen zo met de kerstdagen voor de deur.