Af en toe doe ik impulsaankopen. Nee, dat is niet waar, ik doe vaak impulsaankopen. Go with the guts of zoiets. Meestal loopt dat goed af, maar af en toe vraag ik mij af waar in godsnaam mijn guts zaten. Zo kocht ik een half jaar geleden of zo bij Bambiblauw een safari-dierenpaneel, tricotstof, maar bij aankomst kon ik er niets anders meer in zien dan een pyjama.

De jongste dochter echter, die was wel meteen verkocht en gebruikte het paneel een tijdlang als speel-picknick-deken. Tot ik het opborg in mijn stoffenkast en deze bij 'de-grote-stoffenopkuis' op de te-verkopen-stapel legde. Maar dat was buiten de dochter gerekend. Ze viste het er meteen weer uit, met de nodige krokodillentranen, dat spreekt voor zich - wie Janne aka onze dramaqueen kent kan zich er ongetwijfeld iets bij voorstellen. 

Maar soms dan heeft het zo moeten zijn zeker? Want toen Miss Madeline testklaar was viste ik dit paneel weer uit de kast. En ik ben zwaar verkocht. Voor- en achterpand met dieren, dat was te veel van het goede, maar gecombineerd met een zomers effen kleurtje is dit ideaal campingmateriaal. En bonus: zo konden er zelfs twee kleedjes uit één paneel. Nichtje Tess heb ik nog niet horen klagen.

Wie meer redenen nodig heeft: Miss Madeline is geniaal en elegant in zijn eenvoud (die ruglus!), zit in 'ne wip en ne gauw' in elkaar, is zuinig in stof, heeft verschillende varianten, gaat jarenlang van pas komen met een range van 92 tot 152 én niet in het minst, u steunt er nog tot Pasen Madeline de Lierse Stoffenmadam mee, die recent getroffen werd door brand. #letsfightthatfire! Riet, vette speekmedaille!

Janne en Tess, dat is twee handen op één buik, dat is veel passie en vuur (en af en toe wat water), veel show (met geregeld wat drama), dat is pure rock 'n roll. 

Ik ben niet zo van de overdreven hartjes, maar dit keer maak ik een uitzondering: 

<3 die twee, 

<3 Mind the Whale,

<3 Miss Madeline!

Op naar de zomer!

Het koffertje werd gevuld met een bijpassende Lua-slaapzak (Straight Grain). Ik maakte maatje 1 jaar zonder de karakteristieke golvende lijn op het voorpand. De cotton & steel, combineerde ik opnieuw met jeans (dit keer een zachte chambray) en voor de voering gebruikte ik witte luca sweat van bij Mon Depot. Tussenvoering liet ik achterwege want deze slaapzak zal wellicht dienst doen tegen de zomer.

Die twist, die zit hem in de rits. Ik liet de blinde rits voor wat ze is en ging voor een lááááánge zichtbare rits. Neem dat gerust heel letterlijk, de rits gaat namelijk bijna helemaal rondom rond.  Ik had nog een dikke meter rode rits van de rol, een overschotje van een kussenprojectje ooit en liet mijn grijze hersencellen los over het aangewezen aantal én de positie van de trekkertjes. 

Ik plaatste er uiteindelijk 3 op. Helaas had ik nog maar één bijpassend trekkertje, maar gezien de drukknopen op het koffertje ook al niet bij elkaar passen besloot ik dat dat dan maar het handelsmerk moest worden. Ik recupereerde nog 2 trekkertjes van ritsen die het wel gehad hadden en leefde me volledig uit. 

Drie trekkers en een rits rondom rond heeft twee grote voordelen: 

1) Door de lengte komt er géén gewring whatsoever aan te pas - ik inspireerde me op de zo geknipt II slaapzak maar wou de uitvoering verder veel eenvoudiger houden. 

 2) Het kind kan bij het verluieren lekker knus in de slaapzak blijven doordat je de slaapzak ook enkel langs onder kan openen. Hoe knus juist, dat bepaal je ook helemaal zelf, want met de 2 extra trekkers die naar elkaar toe lopen pas je de opening naar believen aan.

Dat laatste wilde ik trouwens ook vermijden aan de kant waar de rits opent, dus stikte ik een  flapje mee tussen de rits.

U kan niet geloven hoe content ikzelf was met het resultaat. Vooral omdat er quasi geen tornmesje aan te pas kwam en alles gewoon werkte zoals ik het in mijn hoofde had. Veel extra werk is dit trouwens ook al niet, m.u.v. het sluiten van 2 keergaten i.p.v. 1. 

Voor wie ook graag de Lua in die zin aanpast: ik plan bij mijn volgend exemplaar ergens in de loop van de komende 2 weken  uitvoerig foto's te nemen en een kleine tutorial te posten. 

We brachten Tuur een bezoekje en hij speelde gewillig van het top-fotomodel met slaapzak-op-de-groei. Ik heb nog nooit iemand horen klagen van wat babyspam, dus here we go.

Zijn geboortekaartje prijkte hier alweer een tijdje. Tijd voor actie.
Tuur is de voorlopig jongste telg in een familie waar reeds neefjes rondlopen in alle leeftijdscategorieën. Gevolg: de flinke jongen spurt in een sneltreinvaart van kledingmaat naar kledingmaat voorzien van bérgen doorgevertjes zonder dat moederlief daar zelfs maar één wasmachine voor moeten laten draaien. Bij wijze van spreken é. 

Ik schrapte homemade babykleertjes dan ook snel van mijn mogelijke-cadeautjes-lijstje. Maar, zoals u - de opmerkzame, en ja, zelfs niet zo opmerkzame lezer - ongetwijfeld heeft opgemerkt hou ik wel van naaien - haha - en daar is de kroostverwekkende vriendenkring het slachtoffer van. Gewillig vaak, al zeg ik het zelf. Een alternatief naaisel drong zich dan ook op.  

En Tuur viel met zijn gat in de boter, denk ik dan toch graag stiekem zelf, want ik maakte hem een logeerkoffertje én een Lua-slaapzak-with-a-twist. Die slaapzak daar wil ik ook nog wel één en ander over vertellen, maar om u niet te vervelen met een paginalange post volgt die later deze week. 

Vandaag op het programma dus dat Zo Geknipte (2) koffertje.

Ik maakte dat koffertje al eens eerder en dat beviel mij zo goed dat ik er zelfs niet tegenop zag aan nummer 2 te beginnen. Zij het met een klein hartje als het ging om het inslaan van de drukknopen. Ik combineerde jeans met een restje Cotton & Steel van dit projectje.

Dat klein hartje bleek terecht. Want dat ging van de vlot, vlotter, vlotst totdat... jawel, het de beurt was aan de drukknopen. (Wie vindt de fout op bovenstaande foto?) - De positie werd deze keer goed bepaald, maar dan verpestte ik zo maar even een drukknoop of 8 - en er zitten er maar 10 in zo'n voorverpakt pakje. Dan weet je het wel.

Van de bronzen drukknopen pakte er welgeteld 1. Niet getreurd, ik geraakte weliswaar niet meer bij de naaiwinkel de dag erna, maar mieke to the rescue. Zij het met zilverkleurige knopen uit haar kast, waarvan ik er overigens ook nog een 4-tal verprutste maar who cares. Ik was toen al lang in een stadium dat éénder welke knoop, in éénder welke kleur die toch maar zou blijven zitten met gejuich onthaald werd. 

Een stevige probleemanalyse volgde, ik bekeek het materiaal van boven en van onder, van top tot teen en mijn conclusie is de volgende: die pinnekes in de prym drukknopen, om het kapje aan het vrouwelijk deel te bevestigen, zijn werkelijk waar gewoon niet geschikt voor dikke tussenlagen (als daar zijn: stevige tassenband en een laagje jeans). En voor u eraan twijfelt, jawel, ik ponste een gaatje waar dat moest. 

Toen de knopen aan de zijkant aan de beurt waren had ik mijn lesje wel geleerd. Ik verplaatste ze naar onderen, tot net onder de tassenband. En ze daar inslaan was een eitje.
Voor de binnenkant gebruikte ik geen toile cirée, zoals aanbevolen, maar verwerkte de rest van de doorgestikte voeringstof van deze jas.

Tuur kan in stijl op logement. Waar of niet?

Ik was 'on a roll', met die Berlin pretest - en An zal het geweten hebben met mijn opmerkingen en vragen op onmogelijke momenten, sorry An, zo 's avonds na 22u, dan kom ik op gang. Jas nr. 1 was nog halfwarm, of jas nr. 2 werd al geknipt. Dit keer een lange versie, voor de oudste, met zo ongeveer dezelfde opties. Jasflapjes, stolpplooi, kap en opnieuw geëxperimenteer met een verborgen rits. Valt het op dat ik een rits-fan ben?

De stof, wat een heerlijke girly stof! Ultra zachte, heerlijk warme dikke wol, in een zalmroze kleur met visgraat motief. Mijn oog viel er al eerder op bij Pieke Wieke maar ik had nog niet direct een excuus om ze aan te schaffen. Nu dus wel. 

De eigenschappen van de stof maakten het mij wel niet gemakkelijk. De stof heeft wat verticale stretch, waardoor het instikken van de rits zonder extra naadband resulteerde in golven al ware het storm op zee - overdrijven kan ik als de beste, dat weet u ondertussen. Terug eruit en toch maar naadband instrijken. Wat trouwens niet goed pakt op wol. 

Ook het doorstikken van de ritsflap gaf wat golven. Maar met die zachte kabbeling kan ik nog leven. 

Bovendien is de wol(mengeling) kreukvrij. Dat is héél fijn, maar krijg daar maar eens een stolpplooi in geperst, of naden plat gestreken. Vandaar de wat vreemde val van de onderkant - die ik dan maar tegen beter weten in doorstikte om alles wat op zijn plaats te houden. Een zogeheten Tailor'ss Clapper zou wonderen kunnen verrichten, vernam ik achteraf in de testersfacebookgroep. Iemand daar ervaring mee? En of dat inderdaad het antwoord kan bieden op mijn verzuchtingen? Zo ja, dan overweeg ik namelijk sterk een reddingsoperatie.

Voor de voering, op de kap na, gebruikte ik de 'From Bearlin with love' Aqua van Soft Cactus. Hoe toepasselijk kan een naam zijn, nietwaar? Uit de overschot kreeg mevrouw nog een rimpelrokje op glitterelastiek. Dat is snel scoren.

Voor de voering van de kap nam ik opnieuw het fluffy stofje ter hand. De dochter was heel duidelijk in haar wensen. Mijn suggestie om de beren te laten piepen in de kap werd kordaat van de hand gedaan. 'Nee, ik wil net zo'n zachte kap als die van Janne'. Klant is koning.

Benieuwd naar het uiteindelijk patroon? Hou dan een oog op de website van Straight Grain!

De jongste, die wilde een K3 zijn - ja kind, ga morgen maar in de kudde staan -. 'Een oude é mama'. Ah, toch nog een onderscheidende factor, en gelukkig maar want dat roze kleedje met witte bollen slingert hier nog ergens rond en Janne krijgt er nog net haar lijf in gewrongen. We knutselden er een micro bij en 't kind is doodcontent.

De oudste, dat was een ander paar mouwen. In het weekend deden we van de brainstorm, pinterest werd er bij gehaald en zelfs potlood en papier. Een halve dag later werd de knoop doorgehakt: een elf, daar kon ze mee leven. Ooit kreeg ik van een vriendelijke facebookdame een hele reeks carnavalsstoffen toegestuurd, en daar mocht ze tussen snuisteren. Jolien duikelde een elf-waardig geel-gouden - en ook glad synthetisch - stofje op en nog een restje gouden tule. 

Die tule staat mooi breed maar is niet van de zachtste soort. Een onderkleedje, dat bovendien ook de billen zedig verstopt was dan ook geen overbodige luxe. Ik gebruikte het rondslingerende Tinny-patroon (Straight Grain) voor het bovenlijfje, en tekende er een eenvoudige A-lijnrokdeel aan. 

De vleugels tenslotte, daar had mevrouw elf één specifieke wens. Ze mochten vooral niet te klein zijn. Deze pin bracht mij op het idee een paar kapstokken te recycleren, en een paar oude goudgele nylonkousen deden de rest. Dat en een paar uurtjes geklungel met tang, ijzerdraden, duck tape en trekbandjes. So not my cup of tea. Maar... het kind haar oogjes blonken nogal toen ze het resultaat zag. My little golden fairy, ze zal stralen morgen. Daar doe je het toch voor...

Ah ja, die rol gele tule. Daar heb ik naar schatting nog zo'n 40m van liggen. Met Pasen in aantocht kan u misschien wel wat gele tule gebruiken? Voor decoratie, naaiprojectjes, weet ik veel. Ben je geïnteresseerd? Surf dan even naar mijn facebookpagina, want daar verkoop ik de tule per 5m aan 1 euro per meter (exclusief verzending).