De relatie tussen stashbusting en KCW

Vandaag nam ik twee beslissingen die, in mijn hoofd althans, logisch samenhangen:

1) Ik word dit jaar een stashbuster. Is de term u onbekend, dan verwijs ik u met graagte naar de dames die mij zo zot kregen, zijnde madame Bouquet of Buttons en madame Khadetjes.
2) Ik neem dit jaar officieel deel aan de KCW's, of te, de kids clothes week, met een massa projectjes.

Stashbusting, waar gaat dat over? De bedoeling is dit jaar (oh nee, schrijf ik hier nu echt een jaar?) de voorraad stofkes in de kast te doen slinken in plaats van te doen toenemen. Hoe? Door het 3 out, 1 in principe. Voor elke 3 stofkes die je opgebruikt, weggeeft of verkoopt mag je er slechts 1 nieuw kopen. Simpel? Ja, maar niet als je zoals ik, en ja, ik geef het toe, met een lichte vorm van stoffenverslaving kampt (maar na het aanschouwen van volgende voorraad voelde ik mij al een pák beter). 

Zoals ik het zie zijn er twee mogelijke, zij het elkaar niet uitsluitende manieren van aanpak.
- Ik bijt op mijn tanden om niet aan de verslaving toe te geven.
- Ik schakel een versnelling hoger om die stoffenvoorraad aan sneltempo weg te werken. Want als ik op een aanvaardbaar niveau zit (en dat wil zeggen dat de kasten terug de hoeveelheid stof herbergen waarvoor ze gemaakt zijn) dan neem ik wat gas terug en ga ik voor het stash equilibrum: 1 in, 1 out.  Ik moet ook zien dat ik niet zónder stofjes kom te zitten, want ik neem mijn verantwoordelijkheid als ouder om mijn kinderen te voorzien in hun basisbehoeften heel serieus. Stel dat die kinders straks zonder kleren op straat moeten.

En dat voorraadje wegwerken, daar dient zo'n KCW voor. Simpel é.

Als alles loopt als gepland, heb ik volgende week al 5 stofjes opgebruikt. Dan is't wel gepermitteerd om terug één (of twee?) stofkes te shoppen, niet?