Toen Straightgrain en Sewpony hun blogtour rond Marcel Marlier (misschien bij de meesten onder u beter gekend als dé Tiny-tekenaar) aankondigden was ik meteen laaiend enthousiast. Wat een nostalgie, heerlijk wegdromen naar mijn kindertijd toen alles nog simpel was, en vrolijk, en rozegeur en maneschijn (laten we even abstractie maken van het feit dat het selectief geheugen hier wellicht een rol speelt). 

Ik geniet al enkele weken van de prachtige kleedjes die de deelnemers aan de tour produceren (mijn favorieten tot nu toe zijn die van Stitched Together, Aesthetic Nest, le labo d'Isa, Petit à petit and family, DoGuincho en Van Jansen). Maar groot was mijn vreugde toen er ook een sewalong uit de grond werd gestampt, want sinds de aankondiging van die blogtour draaiden de radartjes in mijn hoofd op volle toeren.

Enkele maanden terug besloten vriendin Mieke en ik dat wij wel een weekendje me-time (= exclusieve ononderbroken urenlange naaitijd) konden gebruiken (aheum) en we schreven ons in voor het veelbelovende Femma-naaiweekend in Spa. We dachten eerst nog een broek te maken voor onszelf, weet je wel, onder de deskundige begeleiding van zeer sympathieke naaijuffen. Maar de radartjes in mijn hoofd knarsten om ter 't hardst en daarom doopten Mieke en ik het weekend al snel om tot het Tiny-sewalong-weekend. 

Het weekend zelf was zalig. Ik genoot het meeste van de exclusieve ononderbroken urenlange naaitijd (al mochten die uren wat mij betreft gerust nog wat langer duren), in combinatie met het gezelschap van stuk voor stuk sympathieke (al dan niet bloggende) dames. Er werd in ons hoekje (waar zij, en zij en zij zich installeerden) af en toe wat gezucht en gevloekt, maar vooral veel gelachen. Er was een stoffenwinkel in de kamer naast de onze, de strijkplank, overlock en koffie en koekjes werd door de organiserende dames op beenstrekafstand geïnstalleerd. Wat wil een mens nog meer? Wat zegt u, een bezoek aan de thermen? Of aan een rommelmarkt? Ik paste, maar het kon allemaal. 

En daar maakte ik dan ook twee Tiny-jurkjes, eentje voor elk van mijn meisjes. In mijn herinnering is het typische Tiny-kleedje een ultrakort A-lijntje. Zo ultrakort dat de onderbroek af en toe komt piepen. Roze, bij voorkeur, maar in alle geval uni-kleur. 

Toen ik deze Janneke-uitvoering zag, dacht ik meteen: Tiny! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik van mening ben was dat dit soort A-lijntjes eerder voor babies en peuters zijn, maar blijkbaar is niet iedereen die mening toegedaan want menig lezer vroeg naar het patroon in grotere maten. Nu wil ik gerust mijn ongelijk toegeven, maar niet zonder empirisch bewijsmateriaal. En dus besloot ik, bij wijze van test, twee unikleurige ultrakorte paspelloze Janneke's te maken voor mijn dochters. In Tiny-style.

Kijk en oordeel zelf. Liefst niet over de kwaliteit van de foto's, want die laat te wensen over. Iets met te weinig licht enzo - Op dat front valt trouwens verbetering te verwachten want mijn vriend heeft mijn een spiegelreflex beloofd. Hip hoi!

Tiny is jarig 

De stof voor de kleedjes komt van Mon Depot en is een dikke stretchstof (van Lucy has a secret) die zalig verwerkt. Veel stretch zit er niet in, maar wel genoeg om comfortabel te vallen. De roze versie werd volledig gevoerd met een wit katoentje en onderaan afgebiesd met een kantje. Dat dan af en toe komt piepen. Bij de blauwe versie voerde ik enkel het bovenstuk met een bloemenstofje. Dat bloemenstofje gebruikte ik ook als afwerking bij de zoom binnenin.

Tiny op de boot

Stelt u zich volgende scenario even voor: het is herfst, de blaadjes vallen van de bomen, de wind wakkert aan en u bent met uw kroost op pad. De kinderen stevig ingeduffeld in hun prachtige mantels. Plotseling wordt het donker en er valt een eerste druppel. Het begint steeds harder te regenen en de mantel van uw kind heeft geen kap. Niet erg denkt u terwijl u uw kinderen aanmaant hun muts (die ze voorbeeldig en al altijd bij zich hebben) op te zetten. Wat? In school blijven liggen? Niet erg denkt u, u bent de voorzienigheid zelve en heeft voor dit soort omstandigheden altijd een afneembare kap (of twee, of drie) in uw ruime handbagage zitten, toch? Wel, dan is hier een bekentenis, ik niet.

Ja, ik vind ze prachtig die manteltjes zonder kap, maar nee, ik vind ze niet praktisch. Jammer toch, als je al die tijd en moeite in een prachtig zelfgemaakt jasje steekt, dat dan wegens niet praktisch te vaak aan de kapstok blijft hangen? Voor mij is een winterjas zonder kap een no-go. En uit angst voor bovenstaand scenario heeft eentje met vaste kap nog een streepje voor op eentje met een afneembare.

Dus maakte ik voor Jolien een jas, een Jackie, mét kap. Voor de afmetingen van de kap baseerde ik mij op de kap van Lars, die net op de avond dat ik er aan begon - van timing gesproken - door Mamasha (gratis dan nog wel) ter beschikking werd gesteld. Ik paste de kap wel wat aan zodat ze in plaats van de voorziene kraag in de jas vastgestikt kon worden (ik voegde onderaan wat centimeters toe, maar de halslijn zelf werd een flink stuk korter), maar als vertrekpunt kon dat tellen.

Over het jasje zelf kan ik kort zijn. Dit moet zowat het maaksel zijn waarover ik het meest tevreden ben, ooit. Soms ziet het er in het echt, net zo uit als in je hoofd. En heel héél soms, overtreft de realiteit dat beeld. Dit is er zo eentje (dus, ik waarschuw u alvast, er volgt een ware beeldenstorm).  

De buitenstof kocht ik via het facebookgroepje '(s)Toffe Deals' ergens voor de zomer nog. Voor de voering had ik al een tijdlang okergeel in mijn hoofd, en ik had zelfs al een stofje klaarliggen. Tot ik vorige week dit kleedje zag voorbij komen, en plotseling zag ik het helemaal voor mij. Het goudachtige zebrastofje (Golden Zebra Mini van Timeless Treasures) vond ik terug bij Ella en Basiel, net als de houten knopen. Een streepje nepbont aan de kap (De Stoffenstraat) geeft net dat tikkeltje extra 'coziness', vind ik (en dat vond blijkbaar ook zij bij haar prachtige Ole)

Voor het achterflapje gebruikte ik de 'fake'- (ok, en luie) paspel methode. Ik knipte het bovenste deel uit de buitenstof, het achterste deel uit de voeringstof die ik wel pakweg 1,5 cm hoger maakte. U legt buitenstof op voeringstof met de goede kanten op elkaar en stikt beide lange kanten aan elkaar. Na het keren strijk je het flapje zo uit dat er aan beide kanten evenveel voeringstof komt piepen. Omdat de buitenstof redelijk dik is, kan de naadwaarde prima dienst doen als 'vulsel' voor de 'paspel'. U stikt het flapje daarvoor nog eens even door op de stiklijn (en doet dit best iets secuurder dan dat ik het deed - als je de foto vergroot zie je wat ik bedoel).

Om helemaal winterproof te zijn, maakte ik een bijpassende cirkelsjaal. Daarvoor deed de zwart-witte zebrastof van Michael Miller (Pieke Wieke) waar ik als een blok voor viel, zijn intrede. In de twee versies dan nog wel. Eén stofbreedte (van 1,10 m) leek me net iets te krap om de sjaal comfortabel 2 maal om het hoofd van een vijfjarige te draaien, dus zette ik er een stukje tussen in de omgekeerde kleuren. Als binnenkant gebruikte ik de verkeerde kant van een okerkleurige joggingstof (Stoffenstraat). Die binnenkant heeft een fleece-achtig uiterlijk, is net zo zacht en hopelijk een pak minder statisch (denk nu niet dat ik die stof met dit plan kocht, het was een toevallige ingeving, nog een puzzelstukje dat op zijn plaats viel).

En toen die prachtig zebrastof mij, nadat ik er een ministukje uit knipte, lag aan te staren, besloot ik er meteen maar verder de schaar in te zetten. En zo maakte ik een super simpel rimpelrokje-op-elastiek. 

Op model ziet dat er zo uit.

Laat de regen maar komen!

Herinnert u zich deze post? Het is de post met hét shirtje. Het shirtje waarvoor ik even met mijn mond vol tanden voor het scherm zat, me tegoed doend aan een stevige portie eye candy. Naar Riet kijk ik al langer op, de creativiteit die zij uit haar mouw schudt, tjonge. Maar met die post verkreeg ze een idolenstatus. Het bleef dus hangen, daar in mijn hoofd. 

Vorige week werden we dan facebookgewijs verlekkerd op hét nieuwe boek, u weet wel, die 'Zo geknipt 2' geschreven door Riet en Lies . Het water liep mij bij tijd en wijle in de mond, maar ik hield mezelf voor nog flink even af te wachten tot de boekenbeurs. Totdat mij dat wel erg lekkere hapje werd voorgehouden, dat shirt getest door Davina. Daar en toen reserveerde ik het boek bij de standaard boekhandel, waar ik het gisteren ophaalde. Sorry, mijn weerstandsvermogen heeft ook zijn grenzen.

Ik twijfelde gisteren dan ook niet erg lang, al kwam dat kinder-t-shirt  projectje getest door de kinnekes cloots en stannel nog in de buurt. Maar uiteindelijk zegevierde mijn egoïstisch kantje. Moet kunnen, af en toe, toch? 

Qua stof moest ik het doen met wat er in de kast lag. Stevige tricot, wordt aangeraden. Nu zou ik Mieke niet zijn als ik niet af en toe regelmatig lekker eigenwijs mijn eigen goesting doe. Ik vond een koningsblauw strass-breisel in de kast, dat perfect matcht met een sevenberry-katoentje dat ik hier al eerder gebruikte. Stevig kun je dat breisel nu niet echt noemen, maar ja, de kleur is wel héél schoon :). En het middenvoorpand in katoen, waarom niet, als de rest al lekker rekt?

Of dat nu mijn beste idee was, om dat meteen als eerste versie in de strijd te gooien? Ik denk het niet. Dat breisel rekt veel te hard uit aan de schouders. Dat in combinatie met een klein rekenfoutje zo bleek vanmorgen - ok dan, 3 cm is niet meer een klein rekenfoutje - leverde een eerste versie op die wel schoon was, maar veel te hard van mijn schouders zakte. En misschien heb ik dan toch meer gemeen met mijn dochter dan ik dacht want, mooie, maar ongemakkelijke kledij komt ook niet vaak uit mijn kast. 

Deze morgen had ik onverwacht een ochtend voor mezelf en die selfish sewing en het potentieel uit de laat-avondversie smaakte naar meer. Ik had nog genoeg stof over voor een verbeterde versie 2, en duikelde meteen ook een stevige mis-en-plis tricot (Mon Depot) op die wél voldeed aan de stofvereisten uit het boek. Een paar uurtjes later is mijn kast 2 shirtjes rijker. 

Versie nr. 1

Nog steeds niet perfect deze, je ziet op de foto dat de stof op de schouder echt wat te veel meegeeft. Dus als u ook zo'n stofje overweegt, raad ik echt aan dat daar te verstevigen. Dat katoenen middenvoorpand, daar zit wel muziek in wat mij betreft. In deze versie gebruikte ik een tailleband zonder overlapping.

Versie nr. 2

Deze zit qua maat een pak beter, en dat heeft echt enkel en alleen met de stofkwaliteit te maken. Ik volgde het patroon op de voet maar snoeide - onder het motto zet je (peer-)kwaliteiten in de verf -wel een tikkeltje in de taille. Volgende keer verleng ik nog een klein beetje. 

Maar serieus, wat een top patroontje dit. Die "Zo geknipt 2" is zijn geld al dubbel en dik waard - en dan heb ik nog niet eens die prachtige fietstas, dat koffertje, die t-shirtjes, die laptophoes en al de rest van dichtbij bekeken. Dames, een dikke merci!

Na de eerste, meteen een tweede versie. Eentje waarbij ik een beetje buiten de lijntjes kleurde. Bij het Hanami-patroon van Straight Grain kan je kiezen tussen een sluiting met blinde rits (zoals in de vorige versie) of eentje met een (ingenieus bedacht!) gekruist achterpand. Ik vind die v-ruglijn
dat dat creëert wel een tof effect, eentje waarvan ik dacht dat het ook niet zou misstaan aan de voorkant. Zo gedacht, zo gedaan.

Vier stofknopen houden het geheel op zijn plaats, en veiligheidshalve voorzag ik ook nog een verborgen kamsnaps ter hoogte van de kruising - better safe than sorry, dacht ik, nadat een nipplegate visioen opdoemde.