Fabrics: red shetland flannel, Robert Kaufman, cotton sheepskin lining, and for the little pocket, architextures in grey, by Robert Kaufman. All from Petite Couture

The lining, Jenya, is the cotton sheepskin you were asking me about after that last post. Now you can see and feel it for yourself :)

The jacket is on it's way to Australia right now, and I hope you will receive it safely! I hope you are enjoying this surprise as much as I was taking part in! 

If you'd like to see who else is in the conspiracy, take a look here!

Toen ik Lotte Martens op de fashion fair van La Maison Victor in Hasselt tegen kwam in september, was ik meteen onder de indruk. Niet alleen van haar geweldige gedrevenheid, maar nog meer natuurlijk van de gezeefdrukte stoffen die op haar tafel lagen uitgestald. Samples, zo bleek. Dat de stoffen niet goedkoop zouden worden, dat was toen al duidelijk - vakmanschap en kwaliteit heeft zo zijn prijs - maar hebberig werd ik wel.
En toch bood ik nog een tijdlang weerstand. Maar de kruik gaat ook maar zo lang te water tot ze barst, en ja, u raadt het al. Ik barstte. Ik kocht bij Bambiblauw het mooiste stofje uit haar eerste collectie: Bromelia. De stof is van de aaibare soort, en dat is dan ook precies wat ik er nog wekenlang mee deed - trouwens, even terzijde, uit de reacties op deze post bleek ik niet de enige aaier, *pfieuw*.

Bij het doorbladeren van de bijlage van de Knippie 2/2015 die ik al eerder gebruikte, viel mijn oog op een uiterst eenvoudig, rechttoe-rechtaan bloesje. Net wat het stofje nodig had. Voorpand, achterpand, halslijn afgewerkt met beleg en de suggestie van een mouw door een brede bies aan de armsgaten. Simple comme bonjour.

Maar vergis u niet. Toen een verwilderde kat iets te assertief uit de hoek kwam, ging het van dat stoere meid naar angstig vogeltje.

Wie mij volgt op instagram zag dat ik ook van de tweede collectie een stofje onderhanden nam. Dus... stay tuned!

Voor een trouwfeest eind mei had ik een nieuw kleedje op mijn naaiplanning staan. Dat nieuwe kleedje stond daar al zeker een half jaar op te prijken met stof en patroon binnen handbereik. Die naaiplanning is helaas realistisch noch strak en dus stond ik daar in mijn blootje op het trouwfeest. Ok, nee, dát is overdreven - ik viste gewoon een oud kleedje uit de kast.

Maar 3 weken later stond er nóg een trouwfeest op het programma én bovendien mocht ik op diezelfde dag naar de fabuleuze #fabriclaunchzonen09 party. Ja kijk, dat beschouw ik dan toch als een duidelijk teken van bovenaf om er eindelijk werk van te maken. 

Het uitverkoren patroon is de Anna Dress van By Hand London. Nadat ik deze versie zag, wist ik dat het een peerfiguur zeker zou flatteren. Ik kocht indertijd nog een papieren versie, maar ondertussen is het enkel nog verkrijgbaar als PDF.  Het patroon werd wéken, wat zeg ik, misschien wel maanden geleden in de naailes al overgenomen. Maar stof knippen daar bleef ik tegenop zien. Dus toen ik dat klusje kon uitbesteden aan de naaijuf (mijn dank is groot!) in een heel rustige naailes, was ik vertrokken. 

Zoals dat gaat met flexibele naaiplannen, de voorbestemde stof maakte plaats voor andere stof. Bij Petite Couture kocht ik zijdezachte tulpenstof van Free Spirit in viscose. Echt de perfecte kleedjesstof.

Qua maat evenwel, zat ik er compleet naast. Wat niet aan het patroon ligt, laat dat duidelijk zijn, maar wel aan mijn te royale opmetingen. Ik knipte - ok, nee, u heeft gelijk, mijn juf knipte - maat 10 (US). Toen ik dat zonder enige aanpassing in elkaar stikte op een overigens heel erg gezellige naaidate bij haar had het kleed meer iets van een slaapkleed. De aanwezigen kunnen dat beamen. Hoewel iedereen, en niet in het minst ikzelf, positief probeerde te blijven, knaagde de teleurstelling toch. Ik overwoog een nieuw bovenstuk in een andere maat te knippen, maar deed het uiteindelijk met wat ik al had.

Met nog maar een week te gaan en niks om aan te doen (;)) wist ik wat mij te doen stond: innemen, innemen en innemen. Ik strandde op maar liefst 9 cm in de taille, 1,5 cm bij elke zijnaad en 1,5 cm aan weerszijde van de rits. En nee, dat heeft niks te maken met één of ander dieet in tussentijd van mijnentwege. Een maat kleiner had een veel betere match geweest, en dan nog had ik wellicht wat moeten innemen aan de rits achteraan. 

Achteraf herinnerde ik mij namelijk dat ik in mijn researchstadium maanden geleden verschillende keren het probleem van de gapende neklijn tegenkwam, met hier zelfs een tutorial om dat aan het patroon al aan te passen, en hier om een tutorial om dat bij het inzetten van de rits nog te corrigeren. Die laatste werkwijze had bij deze stof niet gewerkt trouwens, omwille van de geometrische print die dan helemaal zou scheeftrekken. *Gelukkig* heb ik relatief rechte schouders waardoor ik er ook wel kwam met gewoon overal evenveel weg te nemen.

En of dat het feestjes waren seg! Zonen09 Sharon was de perfecte gastvrouw op het perfecte feestje. We werden verwend met lekkernijen (check Bakabar Gent uit!), goodiebags, prijzen, voorsmaakjes van de eerste echte Zonen09 stoffencollectie en het nieuwe Wolf-patroon, en dat allemaal in topgezelschap op een toplocatie (Likebirds). Dat we op het volgende feestje maar geen 3 jaar moeten wachten. 

En dat trouwfeest van Marjolijn en Pieter-Jan, in waarlijke retro-stijl in een prachtige retro-zaal moest al niet veel onderdoen. What a weekend!

Het lijkt misschien niet zo, maar ik doe echt verwoede pogingen het aantal foto's in een post tot 10 te beperken. Soms slaag ik daar beter in dan anders. Vandaag is een anders. En echt lieve mensen, ik probeerde! Maar met zo'n prachtige stof is dat gewoon een onmogelijke opdracht.

Die stof dat is er eentje met een print van de Melkbrigade, sierlijke zwanen in heldere kleuren, dat kan al niet missen. Hier kregen we al een voorproefje, ooit. Het water liep mij toen al in de mond maar de stof was niet te koop.  Maar dan, kort geleden kwam het heuglijke nieuws, Bambiblauw nam de print over, hoera! En daar bij Bambiblauw denken ze verder dan hun neus lang is, want ze brengen de stof niet enkel met de grote zwanen op de markt, maar besloten de print ook op 50% te drukken. Dat vergroot natuurlijk exponentieel de kanten die je ermee uit kan voor het kleine grut. En ik mocht die kleinere print al eens testen - lucky me!

Toen ik de stof in handen kreeg heb ik ze eerst een week lang laten liggen, op een goed zichtbare plaats. De elegante print, de intense kleuren en de lichte glans door de satijnbinding; pure eye candy. En dat niet alleen, elke keer als ik er langs kwam kon ik het niet laten er even over te aaien want ze is ook zijdezacht. Heeft u dat ook soms met stofjes? Of is dat een kleine neurotische trek van mij?  Van knipangst heb ik al sinds mijn begindagen als naaister niet veel last meer, maar bij deze stak ze hevig de kop op. Wat als ik de stof zou verprutsen? 

Maar ik zette mij eroverheen en knipte een kleedje. Ja, nóg een kleedje. Mijn dochters hebben genoeg kleedjes in de kast hangen, en dus probeer ik regelmatig aan te vullen met andere kledingstukken, maar deze stof ademt gewoon 'kleedje' uit, waar of niet? Eentje worden met weinig tierlantijntjes want dat heeft de stof namelijk niet nodig. 

Alle mogelijke modellen passeerden de revue om uiteindelijk uit te komen bij de 'Candy Cane' uit Homemade Mini Couture (niet in het minst terug onder mijn aandacht gebracht door deze prachtige versie). Geen rits of andersoortige sluiting om de print te breken, met een leuke halsuitsnijding én strikken op de schouders. Ik twijfelde nog wat om er een haltersluiting van te maken, omwille van het praktische aspect - strikken op de schouders en dan een vestje erover als het frisser wordt, mmm - maar de dochter besliste voor mij. 'Maar mama, dan kan ik de strikken zelf óók zien'. (Voor zo'n argumenten ben ik wel vatbaar)

En dat praktische bleek uiteindelijk wel mee te vallen. 

Na mijn vorige minder prettige ervaring (eufemisme - het mag een wonder heten dat het boek nog niet op de brandstapel belandde) met die Homemade Mini Couture deed ik extra grondige research. Ik schuimde het internet af en tuurde zowat naar elke foto van elke geblogde Candy Cane waarna ik besloot dat het lijfje toch echt te breed viel. Een beetje meer speling is natuurlijk nodig, omdat er geen rits in zit, maar het moet ook weer niet afzakken. Ik mat na op patroon en besloot mijn kansen te wagen met breedtemaat 4 jaar en lengtemaat 6 jaar voor mijn bijna gemiddelde 6-jarige. Het had wat mij betreft nog een 7 jaar mogen zijn in de lengte (want uiteindelijk stikte ik het lijfje aan de rok met slechts 0,5cm naadwaarde, om daar toch iets van lengte te winnen), maar de breedte is perfect.

De voeringsstof die ook piept aan de strikken is er eentje van Timeless Treasures, uit de restjesvoorraad. Voor de halsuitsnijding werkte ik af met witte zigzagband, dat steekt zo mooi af tegen een bruin(end) velletje.