Wilde ganzen

Na enkele weken in zesde versnelling te hebben geleefd (patroon - give-away - examen), waarvan percentueel bijzonder weinig tijd werd besteed achter mijn naaimachine, keerde de rust weder. Eerst werkte ik de torenhoge berg was en strijk weg - zesde versnellingen hebben zo hun consequenties. 

Maar dan vond ik de tijd om een kleedje af te werken dat hier al enkele weken zo-goed-als-af ligt, maar waarbij net voor de eindmeet de klos garen op was. Maar echt, nét voor de eindmeet é, de halsboord moest nog 10 cm verder gestikt worden. Om te rotten (waarbij ik het vervloekt ding dan ook in een hoekje smeet, dat spreekt vanzelf). 

Zoals beloofd eentje voor de jongste dochter.

Dat stofje, dat is een speciaaltje en heeft mij wel wat kopzorgen bezorgd. Het komt van diezelfde twijfelachtige verkoper als het Unikko-look-alike stofje. Door mensen die meer verstand hebben van mode dan ikzelf (en dat zijn er heel wat - in feite eigenlijk de meesten - maar hier in het bijzonder doel ik op Annick) heb ik mij laten vertellen dat het stofje, of tenminste toch het design, in de collectie van Wild had gezeten. Ha, ben ik misschien toch hipper dan ik dacht. Hoe dan ook, dat ik mijn kinderen ermee zou plezieren, stond vast bij de eerste aanblik.

Toen het aankwam (of toen ze aankwamen beter, want ik haalde meteen ook de blauwe versie in huis), bleek het stofje van een rekbare synthetische soort te zijn, badpakkenstof, dat komt nog het meest in de buurt. Glibberig en dun, en het kwam zo goed als droog én kreukvrij uit de wasmachine. Wat moet je daarmee, buiten badpakken maken? Kwam daarbij nog dat door de manier waarop de print op de stof staat, ik nogal creatief moest zijn om het A-lijntje dat ik voor ogen had eruit te knippen. De mouwen lopen dan ook tegen de draadrichting in, niet geheel volgens het boekje, maar ach, het was een experiment (als in, kijk ook niet naar de binnenafwerking want die is werkelijk allesbehalve).

Als patroon gebruikte ik een eenvoudig raglan t-shirt uit één van de laatste ottobres (6/2013), dat ik verlengde tot een A-lijn kleedje (tuniekje laat ons zeggen - langer kreeg ik er niet uit één stuk uit) en waarvan ik de mouwen verkorte tot 3/4de mouwen. In de raglan aanzet voorzag ik 3 kamsnaps, om tegemoet te komen aan de uitdrukkelijke vraag van de wederhelft om kledij die gemakkelijk over het hoofd kan. Nu moet ik hem gelijk geven dat dat met Janne haar apparaatje ook echt geen overbodige luxe is, want hoe vaak dat haarbandje al tegen de grond heeft gelegen met het aan- en uitkleden, dat wil je niet weten.

Vergeef mij alsjeblieft de slecht fotokwaliteit. Toen het moment daar was - je weet wel, als het model er zin in heeft en het kleedje nog niet vol vlekken hangt - stelde ik vast dat batterij van de camera plat was. Ik moest het dus stellen met mijn slimme telefoon.

En of het model er zin in had...