In andere omstandigheden zou ik tenminste even overwegen te doen alsof het maakproces a piece of cake was. Maar met de 13 ooggetuigen van het voorbije weekend zou ik snel teruggefloten worden. Ik denk dat alles wat kon fout gaan ook fout ging (denk stolpplooi te nipt stikken, mouwboorden verkeerd op elkaar stikken, het juiste boordje lostornen en terug juist aan elkaar naaien, maar dan pas doorhebben dat je eigenlijk het andere had moeten tornen, afwerking onder de oksel meermaals herbestuderen en tornen, driehoekjes tot driemaal toe moeten knippen wegens 'kwijtgelegd' enz.) Naaiweekends, ik vind ze ongelooflijk gezellig, maar nefast voor mijn concentratievermogen. Maar echt, who cares? Ik genoot met volle teugen.

Het stofje kocht ik bij Georgette. Het is een geweldig mooie double gauze die langs twee kanten bruikbaar is (en met een breedte van 1,55m! Wat een meevaller. In dit topje kroop de volle 70cm). Voor mezelf koos ik ervoor de frisser ogende witte kant te gebruiken, met een subtiele goudgele toets.

Dat het maakproces ietwat hobbelig verliep, heeft niet kunnen voorkomen dat er al een tweede versie geknipt klaarligt. Dat zegt genoeg, niet?

Bij het begin van het nieuwe schooljaar werden de kleerkasten van de kinderen serieus uitgemest. Hoewel de oudste maar moeizaam afscheid kon nemen, verhuisde de ondertussen veel te korte flamingo-lemondrop uit Homemade Mini Couture naar de kast van de jongste. 

Moeizaam dus. Het kind hecht doorgaans niet zo sterk aan kledij, maar om de één of andere reden was Jolien van dag één aan dat bloesje verknocht. Traantjes blonken al in haar ogen, haar lip trilde verdacht. En wat doet een moeder die een huiselijke crisis totaal ondoordacht en heel erg pedagogisch onverantwoord in de kiem probeert te smoren? Jawel, die belooft een nieuwe. I know, rotverwend die kinderen, maar hé, u weet wel, dat van die kat bij de melk zetten?! Ik geef toe, veel aanmoediging heb ik niet nodig.

Bij Mon Depot kocht ik onlangs dit prachtige stofje: Zalmroze superzachte olifantjes. Ik combineerde met een zwart kraagje uit een restje van dit project en 2 zwarte kamsnaps. In plaats van de knoopsluiting achteraan, koos ik voor een blinde rits.

Qua maat behield ik de 6 jaar van de flamingo-versie maar voegde in de lengte 4 cm toe. Perfect zit die nu.

Jolien adopteerde onlangs een hondje, in de speelgoedwinkel. Dat blaft en snuffelt en al, u kent dat, het type 'speelgoed' waar ik persoonlijk van gruwel. Maar ik herinnerde mij plots dat mijn zus op die leeftijd zo'n blaffend hondje cadeau kreeg van haar meter, en hoe wij allemaal jaloers waren. Tja, niet alles is verantwoord hier in dit huishouden. Dus ze kreeg haar zin, en sleurt 'Fifi' sindsdien doodgelukkig overal mee naartoe. 

Toen ik deze post voorbij zag komen, werd ik een beetje hebberig en wilde ik er net zo'n shirt. Dat de dame in kwestie mooi gebruind van mijn scherm spatte had er wellicht ook iets mee te maken. Maar hop, ik deed een beetje research (research is my middle name), zag overal (maar echt overal!) op het net knappe versies en kocht het patroon aan. Voor mijn versie van de Tova top/dress van Wiksten liet ik me inspireren door deze versie. Zo mooi, zucht.

Maar ik wilde een top, en geen kleedje, en omdat ik graag combineer op een jeans, en blauw-blauw mij te veel herinnert aan lang vervlogen uniformdagen, koos ik voor rood. Deze rode katoen-linnen mix kocht ik bij Bellelien en is van een geweldige kwaliteit. Net dik genoeg om het tusssenseizoen te trotseren zonder er nog per se iets boven te moeten dragen, maar luchtig genoeg voor de al iets warmere dagen.

Die research, die kwam van pas deze keer. Ik las namelijk bij verschillende bronnen dat de top erg krap valt aan de borst/armsgaten. Ik nam dus het zekere voor het onzekere en maakte een maat groter dan voorgeschreven, en gelukkig maar! Krapper moest het echt niet, en dan heb ik nog een klein uitgevallen boezem. Dus dames die er ook aan willen beginnen, nameten is de boodschap!

Aan de taille viel de top dan weer wat ruim uit, maar de naaijuf paste daar vakkundig een mouw neep (of twee) aan in het rugpand, en ook de zijnaad nam ik iets in. Perfect!

Ik ben helemaal fan van het inzetstuk (geknipt op de schuindraad voor een subtiel detail in deze stof), de plooitjes eronder, en ook de plooitjes aan de mouwboorden. Het ziet er chic uit, zonder dat het ingewikkeld is (écht niet Annick! ;)). Een soort van Mara-blouse voor dames, die Tova top.

Vandaag ben ik te gast op de blog van Marte van Compagnie M voor haar Mara-blogtour. Liefhebbers van de Engelse taal: daarheen! De rest mag blijven. Of kan natuurlijk ook eens een kijkje gaan nemen naar alle fantastische Mara's die daar de voorbije weken al gepost werden en zich in passant laten inspireren om deel te nemen aan de Mara sew along (nog tot 17 augustus) én kans te maken op fantastische prijzen (Stoffenvouchers! Patronen!).

Terug over naar de orde van de dag, mijn Mara dus. Dat ik een fan ben van het patroon is allang geen geheim meer (zie hier en hier), en dat er dus nog versies moesten volgen spreekt vanzelf. Een Mara-kleedje stond nog op het verlanglijstje, maar de stof die ik in gedachten had was een coupon van 60cm op 120cm. Beetje weinig voor een kleedje, maar een mouwloze tuniek, dat moest net lukken. Less is more!

De stof is een jeansblauwe chambray met roze en gele fluo spikkels, gevonden op Etsy bij ViNiFabs. Neutraal, maar toch iets anders. De paspel maakte ik uit Rigato Rose van Petit Pan (bij Bambiblauw). Sinds kort heeft Petit Pan ook een heel assortiment bijpassende knoopjes - dat moet je mij maar één keer zeggen (Petit Pan winkel, Antwerpen). In plaats van de lusjes-knoopjes sluiting (waarbij de knoopjes wat uit het midden staan),  maakte ik er een knopenpat van (lekker symmetrisch, klopt ergens beter in mijn hoofd. Rare hersenkronkel - I know).
Niet dat ik anti-assymetrie ben! Integendeel. Die kwam er weer terug door slechts één zakje toe te voegen. Dat zakje heeft (ongeveer é - een meetlat kwam er niet aan te pas) dezelfde vorm als het inzetstuk, en heeft ook een kleine plooitjes.
In plaats van de zijnaden helemaal te sluiten, liet ik nog een split een werkte die binnenin af met biais uit dezelfde stof als de paspel. Voor als dat eens komt piepen.

Showtime! Ah ja, en let dan ook maar eens op de mond van deze kleine dame. Wat mist u daar? Juist ja, een voortand. Nee hoor, ze is niet vroegrijp. Onze wildebras viel deze week recht op haar gezicht (again). Voortand met wortel en al eruit. Ik moet het nog enkele jaren met een tandeloos model doen hier. Tijd om te gaan oefenen op lachen met de mond toe, Janne ;) - al blijft ze voor mij wel even schattig - mijn kind, schoon kind zeker?!.
Janne is echt dol op haar nieuw 'kort kleedje'!