Al van in den beginne staat dit babykleedjespatroon hoog op mijn naai-agenda. In comfortabel tricot, simpel uitgelegd, en bovendien gratis. Een winnende combinatie, als je 't mij vraagt. Toch duurde het tot nu voordat er eindelijk een eerste exemplaar vanonder mijn naaimachine rolde. Dat ik geen babydochters meer heb, is een voor de hand liggend excuus. En in de spruit-voortbrengende vriendenkring lijkt de testosteron de bovenhand te nemen.

Maar hoera, eindelijk was er dan een ieniemienie achternichtje en achtte ik de tijd rijp het patroon vanonder het stof te vissen. Ik kreeg een lapje Swan Lake Finch-tricot toegestuurd dat zich uitstekend leende voor dit project. Eentje met een zwanenboord waar mijn blik naartoe gezogen werd toen ik die op mijn scherm voorbij zag komen. Geweldige kwaliteit, zoals we van Finch ondertussen gewend zijn. Alleen de kleuren en print erboven, daar zag ik niet meteen een babykleedje in. Iets te druk naar mijn zin, om in zo'n mini-kleedje tot zijn recht te komen. Maar ook daar kan een mouw aangepast worden, nietwaar?

Het originele kleedje voorziet in een stolpplooitje in het midden, maar omdat de zwanen dan een beetje 'verfrommeld' zouden worden, verplaatste ik de plooitjes naar de zijkanten. Het nepzakklepje liet ik achterwege. Om het vlakke bovendeel wat te doorbreken, recycleerde ik een t-shirt van mezelf, wit met marinekleurige strepen. 

Toen ik dat t-shirt op een donkere avond uit de te recycleren stapel viste, herinnerde ik me niet waarom het juist op die stapel belandde. De volgende morgen, toen ik - na assemblage van het gehele kleedje uiteraard - de achterkant eens goed bekeek, wist ik het weer. Er zat een vlek op die t-shirt, één van de onuitwasbare soort. En net uit dat stukje knipte ik mijn achterpand. Damn you, karma. Op foto valt het niet eens op, maar in volle daglicht kan je er niet naast kijken. 

Dat wordt dan eentje voor de reservegarderobe van dat ieniemienie mensje. Als ze mooi op haar rug blijft liggen, of er een mooi vestje op draagt zal er geen haan naar kraaien :).

Vandaag leggen de laatste 2 deelnemers aan de Kids On Tour hun creatieve ei.

Sarah, beter gekend als mevrouw Khadetjes, is van alle markten thuis. Ze produceert tassen, kinder-, dames- én herenkledij aan een tempo dat mijn verstand te boven gaat - om eerlijk te zijn, ik verdacht haar ervan een aantal kabouters in haar tuinhuis te hebben opgesloten maar dit weekend zag ik met mijn eigen ogen dat zij over bovenmenselijke multitask-capaciteiten beschikt.

Een flapuit, vol humor en zelfrelativering, dat is wat haar schrijfstijl kenmerkt. Iemand die naast de overvloedige pareltjes ook de mislukkingen durft showen. Een vrouw van vlees en bloed. Dat kunnen wij wel smaken. Die stijl komt haar ook van pas bij haar halftijdse - zij het 'puur-voor-'t-amusement' -job als 'de opper-tester'. Er is het laatste jaar haast geen patroon verschenen dat niet eerst haar arendsoog moest trotseren. En ik durf te stellen dat wij daar allemaal wel bij varen.

13/09 - by eva maria |Petrol & Mint
15/09 - sisko by mieke |Stannel
17/09 - Kaatjenaaisels |Van Jansen
20/09 - Leven met Liv |My Minnie Mie
22/09 - Khadetjes |P'tits Monstres

13/09 - by eva maria |Petrol & Mint
15/09 - sisko by mieke |Stannel
17/09 - Kaatjenaaisels |Van Jansen
20/09 - Leven met Liv |My Minnie Mie
22/09 - Khadetjes |P'tits Monstres

Dag nummer 4 in de Kids On Tour is voor mij een persoonlijk hoogtepunt. Niet alleen mag ik showen wat voor topstuk er bij in onze kast hangt, ook mag ik mijn hoogsteigen naaiblog-idool aankondigen. 

Ik maak daar geen groot geheim van. Zie deze post hier, en deze post hier. Riet is een topmadam, met 2 naaiboeken op haar conto, een grote dosis sympathie en vooral een karrenvracht aan creativiteit. En meer is daar eigenlijk niet meer aan toe te voegen. Geen sikkepit overdreven. dat zal u het met mij eens zijn  als u doorklikt naar Leven met Liv.

13/09 - by eva maria |Petrol & Mint
15/09 - sisko by mieke |Stannel
17/09 - Kaatjenaaisels |Van Jansen
20/09 - Leven met Liv |My Minnie Mie
22/09 - Khadetjes |P'tits Monstres

Dag 3 van Kids On Tour is ongetwijfeld een hoogtepunt voor alle jonge meisjesmama's!

Katrien introduceert onze andere gast, maar vandaag laat ook zij het beste van zichzelf zien. En wie Kaatjenaaisels al lang volgt, weet dat de kans groot is dat 'het beste' een dikke understatement is. Het beste,  maar dan in de overtreffende trap tot de 4de macht of zo.

Katrien blogt iets langer als ik, en dus volg ik haar al op de voet vanaf het prille begin. Met een tienerdochter en een kleuterversie is zij van alle markten thuis. Maar bij mij staat ze toch vooral geboekstaafd als the Queen of the Dresses. Ze maakt ze in alle maten en soorten, prinseswaardig (en zie ook deze hier)  of net sober cool, aan een tempo om van achterover te vallen en met ingenieuze details om alleen maar gezond jaloers op te zijn. Maar het goeie nieuws voor ons is, dat ze al die creativiteit niet voor zichzelf houdt. Ha nee, ze is bezig met haar eerste echte kleedjespatroon!

Naast kleedjes is er nog een ander kledingstuk dat Katrien tot in de puntjes beheerst...en dat bewijst ze nog maar eens vandaag, in haar Kids On Tour bijdrage! Hop, allemaal richting Kaatjenaaisels!

13/09 - by eva maria |Petrol & Mint
15/09 - sisko by mieke |Stannel
17/09 - Kaatjenaaisels |Van Jansen
20/09 - Leven met Liv |My Minnie Mie
22/09 - Khadetjes |P'tits Monstres

Stannel volg ik al sinds mijn eerste stapjes in de blogosfeer. Tof kindergerief - dit kleedje is er eentje dat mij is bijgebleven, een pareltje - met af en toe een dames-, en zelfs herenuitschieter. Dat inspireert mij altijd.

Ze twijfelde wel, om ja te zeggen. Niet omdat wij niet vriendelijk genoeg smeekten - dat kunnen we namelijk als de besten. Wel omdat ze eerst nog 'even' een ander klusje te klaren had - klassedame. Maar ze zei ja, en deed dat met verve. Ze kreeg koude rillingen bij elke Kids-On-Tour gerelateerde facebook-update, negeerde dat allemaal flink en zette een knalprestatie neer.

by eva maria |Petrol & Mint
sisko by mieke |Stannel
Kaatjenaaisels |Van Jansen
Leven met Liv |My Minnie Mie
Khadetjes |P'tits Monstres

Klamme handjes had ik, toen 3 maand geleden de Kids On Tour lotjes verdeeld werden. Voor welke van mijn blogidolen - de deelnemers belandden immers niet zo maar op de shortlist, al hebben we daar nog serieus in moeten snoeien want eerlijkheidshalve, ik heb er meer dan genoeg om nog een aantal edities te vullen -  zou ik iets uit mijn mouw moeten schudden?

Het lot gaf me Feline, de jongste dochter van Van Jansen. U weet wel, die grote madam die de Zonen09 wedstrijd won. En ook die die voor de laatste Stylo topstukken bij elkaar naaide. Zo één met een duidelijke smaak, en een hipster-avant-la-lettre. Right. Hoe begin je daaraan?

Ik probeerde een beetje out-of-the-box te denken. Geen jurkjes, geen rokjes, wel stoer en praktisch. Maar ook een beetje in-the-box. Hip dus, bij voorkeur en in een kleurenpalet dat aansluit bij de smaak van de ontvanger. Deze optelsom leidde mij tot een vest, zo'n bomber type, in zalmroze met donkerblauwe details.
De stof was *relatief* snel beslist en besteld bij Mon Depot. De boordstof komt uit eigen voorraad, de voeringsstof is er eentje van Art Gallery en kocht ik vorig jaar bij Bellelien. Voor het patroon had ik twee kanshebbers maar omdat ik graag eentje wilde met raglanmouwen werd het uiteindelijk de Study Hall Jacket. Geen onverdeeld succes overigens.
Hoewel het uiteindelijk goed kwam (ja toch Esther? Please zeg ja) had ik de vest, als het voor mezelf was geweest al lang ergens bij het oud vuil gedumpt. Op basis van de maten die Esther opgaf, kwam ik tot de conclusie dat Feline van het supersmalle lange type is. Ik checkte en dubbel checkte en trippel checkte de maattabel, want naaien op basis van opgegeven maten, dat blijkt toch niet zo evident. Ik begon dus redelijk zelfzeker te knippen en te naaien. En écht waar, dat ging vlot!

Totdat ik stootte op de boorstof onderaan. Dat hoekje van 90 graden uit de goeie stof mooi krijgen, zeker met de voering er tegenaan én de dikke boordstof ertussen was een echte uitdaging. Ik denk dat ik minstens 10 keer lostornde, voordat ik uiteindelijk besloot het met de hand nog zo goed als mogelijk bij te werken. Ja Feline, het is wat het is.
Maar niet getreurd, dat was allemaal nog op de tweede avond. Dus toen ik uiteindelijk in bed kroop moest ik enkel nog het keergat dichten en hopsa, ik kon op mijn lauweren gaan rusten, glaasje wijn in de hand, de rest een beetje opjuttend in de speciaal opgerichte facebookgroop. Maar zo ging het dus niet.

Voor ik het keergat dicht naaide, mochten mijn dochters toch even surrogaatmodel spelen. 'Mama, ik kan mijn armen niet bewegen', 'Auw mama, dat snijdt onder de oksels', Niet wat je wil horen. Veel te smal, die mouwen zo bleek. Ik checkte en dubbel en trippel checkte mijn patroondelen nog eens, mat de referentietegel na, keek nog eens na of het toch zeker over een patroon ging voor niet-rekbare stof en ik kan niet anders dan besluiten dat het aan het patroon ligt. Hoewel het een Amerikaans patroon betreft en mijn ervaringen met Amerikaanse maten leert dat die meestal aan de ruime, soms zelfs behoorlijk oversized kant zijn, geldt dat in het geheel niet voor dit patroon. De maten zijn nipt-nipter-nipst.  U weze gewaarschuwd!
Er zat niets anders op dan de mouwen er helemaal terug uit te halen, een grotere maat mouwen te knippen en die erin te zetten. Dat ging al bij al nog relatief vlot. Een dag later, maar ik kon alsnog wat gaan lummelen. Althans, dat dacht ik. Toen mijn jongste dochter opnieuw inviel als model, begon ik toch te twijfelen over de lengte van de mouwen (die ik overigens al met een aantal cm verlengde), en merkte ik ook op dat de boorstof wat lubberde. Mmm, niet echt wat je wil afgeven aan je blogidool, wel?
Aan de vooravond van de ruildate deed ik wat elke rechtgeaarde Kids-On-Tour deelnemer zou doen. Ik vroeg Esther de mouwen van een goedpassende vest na te meten, besloot de vest opnieuw te keren en de mouwboorden alsnog een aantal cm te verlengen. En toen ik toch bezig was tornde ik ook de onderkant nog wat los om een elastiek in de boordstof te rijgen * bedankt Marleen voor de tip *.

Als finishing touch naaide ik een echt 'Kids on Tour' labeltje voor aan de rits, en maakte een sjaal in een stofje dat ik qua kleuren mooi vond passen bij de vest. Het stofje komt van Sjiekebiele.

De hamvraag is nu natuurlijk: en past het voor Feline? Voor aan-foto's klik snel door naar Van Jansen!

Zonder overdrijven, het Nederlandstalig bloglandschap telt heel wat inspirerende en getalenteerde naaiblogsters waar of waar? Wij worden wekelijks, zo niet bijna dagelijks van onze sokken geblazen door de prachtige naaisels, gestyleerde foto’s en gedurfde combinaties. Niet zelden denken wij stiekem of zelfs niet zo stiekem bij onszelf: ‘wow, dát willen wij ook!’ 

Hoe cool zou het zijn, om een kledingstuk gemaakt door een andere blogster, zo eentje die je bewondert en je inspireert, om het lijf van je eigenste kind te hebben hangen? Dat is wat Katrien en ik ons enkele maanden geleden bedachten. We voegden de daad bij het woord en nodigden een aantal toffe madammen, met elk hun eigen stijl en persoonlijkheid uit om uit hun comfortzone te treden en een kledingstuk te maken voor een ander.

Maar voor wat hoort wat. Als jij je uitslooft voor een ander, dan slooft een ander zich uit voor jou. Dat was het concept. Het concept voor Kids On Tour. 

Kids On Tour: een blogtour waarbij 10 naaibloggers elk een kledingstuk maken voor ander kind, en in ruil een uniek, met liefde gemaakt, item voor hun kind ontvangen. 

Een staaltje ruilhandel van de bovenste plank, zo bleek, want elk van ons haalde het onderste uit de kan. Toen de namen toevalsgewijs uit de pot kwamen, brak bij sommigen het angstzweet uit. Naaien voor een zoon, terwijl je alleen dochters hebt? Naaien voor een tiener, terwijl je eigen kroost nog niet schoolrijp is? Naaien voor een hipster, terwijl je ... ah ja, ook een hipster bent ;).  De drang naar "perfectie" was nooit veraf. Naarmate de deadline naderde, nam het 'virtueel' getwijfel toe, deden de stoffenwinkels gouden zaken met allerhande bestellingen van 'mogelijke kanshebbers' en werd het tornmesje met een bovengemiddelde frequentie gehanteerd. Het is duidelijk. Naaien voor een ander, dat is al niet gemakkelijk. Maar naaien voor een andere naaister, dat is euh...stress.

Die stress werd weggespoeld op de 'ruildate'. Met de nodige 'ooh's en aah's' openden we pakjes, als was het kerstmis. Elk stuk ging van hand tot hand, werd vakkundig geïnspecteerd en meer dan goed bevonden.

Vanaf zondag laten we jullie meegenieten van de resultaten. We presenteren onze kids, maar dan in een ander jasje. En onze naaisels maar dan op een ander model. Benieuwd? Stay tuned!

13/09 - by eva maria |Petrol & Mint
15/09 - sisko by mieke |Stannel
17/09 - Kaatjenaaisels |Van Jansen
20/09 - Leven met Liv |My Minnie Mie
22/09 - Khadetjes |P'tits Monstres

Bij het begin van het nieuwe schooljaar werden de kleerkasten van de kinderen serieus uitgemest. Hoewel de oudste maar moeizaam afscheid kon nemen, verhuisde de ondertussen veel te korte flamingo-lemondrop uit Homemade Mini Couture naar de kast van de jongste. 

Moeizaam dus. Het kind hecht doorgaans niet zo sterk aan kledij, maar om de één of andere reden was Jolien van dag één aan dat bloesje verknocht. Traantjes blonken al in haar ogen, haar lip trilde verdacht. En wat doet een moeder die een huiselijke crisis totaal ondoordacht en heel erg pedagogisch onverantwoord in de kiem probeert te smoren? Jawel, die belooft een nieuwe. I know, rotverwend die kinderen, maar hé, u weet wel, dat van die kat bij de melk zetten?! Ik geef toe, veel aanmoediging heb ik niet nodig.

Bij Mon Depot kocht ik onlangs dit prachtige stofje: Zalmroze superzachte olifantjes. Ik combineerde met een zwart kraagje uit een restje van dit project en 2 zwarte kamsnaps. In plaats van de knoopsluiting achteraan, koos ik voor een blinde rits.

Qua maat behield ik de 6 jaar van de flamingo-versie maar voegde in de lengte 4 cm toe. Perfect zit die nu.

Jolien adopteerde onlangs een hondje, in de speelgoedwinkel. Dat blaft en snuffelt en al, u kent dat, het type 'speelgoed' waar ik persoonlijk van gruwel. Maar ik herinnerde mij plots dat mijn zus op die leeftijd zo'n blaffend hondje cadeau kreeg van haar meter, en hoe wij allemaal jaloers waren. Tja, niet alles is verantwoord hier in dit huishouden. Dus ze kreeg haar zin, en sleurt 'Fifi' sindsdien doodgelukkig overal mee naartoe.